Het leek er even op dat dit een Portishead voor Portishead-fans zou worden, een ervaring die aanzienlijk won bij voorkennis.

Frederick Vandrommezondag 3 juli 2011, 03:20

Het optreden

Vanaf 'Silence' tot en met 'The Rip' had het iets van frenetiek om zich heen klauwend goddelijk monster dat weinig grip kreeg op de balorige gelatenheid die over het voornamelijk op Coldplay wachtende publiek hing. Toch: wie ernaar zocht kreeg een magistrale opening in het claustrofobische Portishead-universum, nog steeds gevuld met nauwelijks verouderde verhalen over wanhoop, verlatingsangst en genoegdoening. Kortom, alles waar vandaag niemand op zat te wachten.

Volgden: 'Sour Times' en de spanbetonnen hartenklop van 'Machine Gun', waarna tijdens een bloedverdunnend 'Over' en een passend tot anthem-proporties opgeblazen 'Glory Box' ook een pak zwevende kiezers overstag gingen. 'Nylon Smile' zorgde even voor ademruimte, 'Cowboys' en 'Roads' waren vooral geloofsbrieven van het fenomenale stembereik van Beth Gibbons, die traditiegetrouw schrikwekkend intens rond d'r microfoonstandaard gekruld hing, denkbeeldige demonen eerst lokte en daarna bezwoer. Werchter 2011 zal niet de annalen ingaan als de beste editie sinds lang, maar klagen doen we nu ook weer niet.

Hoogtepunt

'Over', 'Glory Box' en het afsluitende 'We Carry On', dat recht naar de halsslagader greep.

undefined