Review: Primal Scream - Evil Heat
Prml Scrm, de electronic garage future rock 'n' roll-bende die ons in 2000 serieus te pakken had met de cd 'Xtrmntr', een soort No Party van de hand van Discobar Galaxy From Hell, heet weer gewoon Primal Scream - ze konden hun eigen klinkers terugk...
Prml Scrm, de electronic garage future rock 'n' roll-bende die ons in 2000 serieus te pakken had met de cd 'Xtrmntr', een soort No Party van de hand van Discobar Galaxy From Hell, heet weer gewoon Primal Scream - ze konden hun eigen klinkers terugkopen - en als u wilt weten van welke lawaaibrij ze tegenwoordig pikante worsten draaien, luister dan eens naar hun nieuwe 'Evil Heat'.
Ik heb van de week toevallig de absolute tegenvoeter van Primal Scream beluisterd: 'The Rising' van Bruce Springsteen. The Boss is magistraal maar bedachtzaam, orkestreert alles feilloos, behandelt het ongeluk met de WTC-torens met schroom, gunt iedereen een traan, geeft hoop en een schouderklop, en komt eruit als een held; een terechte held, maar een held.
Spring nu op de roetsjbaan 'Evil Heat'. Er zullen geen tranen over uw wangen biggelen. Getroost wordt u nergens. Er is geen brandweerman in zicht. De flyer zegt alleen: the first cut is the deepest. Primal Scream stoort en verwart. Ze veranderen na elke song van ritme, van gastmuzikant en van producer. Ze roepen dat CNN kan oprotten, laten duivelinnen dansen op autowrakken, en klinken als een stel luxe-junks dat molotovs gooit naar deftige burgers en in de studio jonge iguanadons loslaat.
Opener 'Deep Hit of Morning Sun' is psychedelica door de bril van producer Kevin Shields van My Bloody Valentine: destijds was MBV al Spiritualized met dat snuifje meer, en nu opnieuw. 'Miss Lucifer' is een in deze vettige tijden te nadrukkelijk vettige single, maar Bobby Gillespie zingt nu eenmaal graag dingen als 'panther girl/take me home', waarbij hij dan graag spastische dansjes opvoert met het stroboscooplicht in zijn rug.
Echt beginnen doet de plaat met 'Autobahn 66': een door knoppenman Andy Weatherall minutieus in mekaar gedraaide electro-tune die je een hele dag kan neuriën, maar die evengoed bewijst dat zwart ook een kleur is. 'Detroit' trekt het tempo weer op en laat Jim Reid van The Jesus and Mary Chain Pacman spelen met de electro-revival, terwijl iemand een heerlijk valse Mussolini danst. 'Rise' is Gillespies eerste hoofdrol op 'Evil Heat'; om het te vieren laat hij z'n favoriete woorden 'military science' rijmen op 'ultraviolence'.
De blues hadden we nog niet gehad: in 'The Lord is My Shotgun' kraakt veel apparatuur die de bluesmen in de jaren twintig niet hadden, maar er worden nog altijd zielen op crossroads aan de duivel verkocht. 'City' is een demo-versie van een song uit 'Bow Down to the Exit Sign' van David Holmes, en is prachtig. 'Some Velvet Morning' is een Lee Hazlewood-klassieker en een duet tussen Gillespie en Kate Moss (!): hij zingt met tien centimeter lange vingernagels, zij klinkt schattig als een jonge rat. 'Skull X' wordt al na tien seconden briljante Velvet Underground, en blijft dat. 'A Scanner Darkly' zoekt waar Underworld nooit gaat zoeken, omdat ze bang zijn van het zwarte gat, en belicht dé Primal Scream-waarheid als geen andere song: nobody sings Gillespie like Gillespie.
Hun babyzachtste song (ze doen altijd één heel trage) is dit keer de uitsmijter. 'Space Blues n° 2' is een kerklied geworden, maar dan een kerklied dat de keuze laat tussen hemel en hel. Wij kunnen niet kiezen, en bedenken liever hoe Primal Scream zoveel jaar na 'Screamadelica' opnieuw een grote groep aan het worden is. Ondertussen bekijken we graag de hoes van 'Evil Heat', die een red light district-versie van 'Exile on Main Street' zou kunnen zijn. 'Exile on Main Street' werd precies dertig jaar geleden gemaakt.
