Review: Prince - One Nite Alone
Zelfs nadat hij het grootste deel van de nineties had doorgebracht met het vernietigen van z'n eigen carrière, bleef zowat iedereen het erover eens: Prince stond nog steeds garant voor the funkiest show on earth. Daar moest ooit een live-plaat van...
Zelfs nadat hij het grootste deel van de nineties had doorgebracht met het vernietigen van z'n eigen carrière, bleef zowat iedereen het erover eens: Prince stond nog steeds garant voor the funkiest show on earth.
Daar moest ooit een live-plaat van komen, en nu is er dus 'One Nite Alone': de neerslag van Prince recentste tournee op drie cd's. Het is zonder meer de beste plaat die de man de laatste tien jaar uitgebracht heeft, maar perfect is ze in het geheel niet. Cd één bijvoorbeeld is grotendeels gevuld met liveversies van nummers uit Princes laatste plaat, het jazzy 'The Rainbow Children'. Nu, wij hebben niks tegen jazz - sommige van onze beste vrienden zijn jazzplaten - maar échte funky motherfuckers à la James Brown zijn er toch altijd mijlenver uit de buurt gebleven. Wat niet wil zeggen dat disc one geen entertainment-waarde heeft, integendeel - er valt wat af te lachen. 'The opposite of NATO is monotheism', scandeert Prince bijvoorbeeld ergens, met hetzelfde gemak als hij elders al the ladies in the house oproept hun derrières in beweging te brengen. Nog bevreemdender: Prince heeft op 'One Nite Alone' fragmenten uit verschillende concerten samengemixt tot ze als één optreden klonken- enigszins verwarrend, aangezien u achtereenvolgens met Portland, Indianapolis en L.A. aangesproken wordt
Op de tweede cd zet The Artist het op een bloemlezen van jewelste: 'Take Me With U', 'Raspberry Beret', en een vijftiental andere hoogtepunten uit z'n carrière worden er in ijltempo doorgejaagd, meestal alleen begeleid door Prince zelf op piano. Verbluffend, maar nog niks vergeleken met de derde cd, die toepasselijk 'It Ain't Over' genaamd werd, en het beste van de aftershows van de One Nite Alone-tournee verzamelt, met gastoptredens van George Clinton, Musiq, Candy Dulfer, Maceo Parker en Larry Graham. De hele cd staat vol sublieme funk, ellenlange jams en genadeloze gitaarsolo's van tiny black Mozart zelve, en bewijst eens te meer dat de funk alles overleeft - zelfs Jehova, en dat u, de volgende keer als u de man live aan het werk gaat zien maar heel hard uw best moet doen om te weten te komen waar de aftershow zich zal afspelen. Le nouveau Prince: grotendeels da Bomb. En u?