Review: Priscilla Ahn op Rock Werchter
Priscilla Ahn zong de sterren van de hemel in een amper voor een kwart gevulde Marquee. Haar frêle liedjes moesten het echter opnemen tegen geroezemoes, gebral en het geluid van de main stage en dat was een ongelijke strijd.
Het optreden
Priscilla Ahn heeft begin dit jaar met A Good Day' een heel mooie cd gemaakt, dat kunnen we niet genoeg herhalen. Toen ze een paar maanden geleden in het voorprogramma van Ray LaMontagne speelde, pakte ze de zaal moeiteloos in met haar lieflijke luisterliedjes en haar ontwapenende meisjespraatjes. Wij waren benieuwd of ze zich ook op een festivalpodium staande zou houden. De singer-songwriter had immers beloofd dat ze een groep zou meebrengen om haar subtiele songs meer power te geven.
Helaas. De twee postkaarten waarmee Ahn zich had versterkt, hadden er even goed niet kunnen zitten. Hun inbreng was verwaarloosbaar. De bassiste keek de hele tijd alsof ze een heel smerig voorstel had moeten aanhoren van een dronken festivalganger die nog in zijn kleren van gisteren rondliep en de toetsenist trok een gezicht dat inleving moest uitbeelden, maar dat eerder buikkrampen suggereerde.
De set begon nochtans sterk met Dream', ook de opener van het album, maar kreeg van meet af aan tegenwind in de vorm van gewauwel, geroep en geluiden die doorgaans vooral bouwvakkers voortbrengen als in de zomer een dame de werf passeert. Je zag de zangeres zweten, en het lag niet alleen aan de verzengende hitte die onder het tentzeil hing. Haar verbazing en dankbaarheid waren dan ook groot en oprecht toen er na dat eerste liedje een gul applaus losbarstte. Dus deed ze dapper door. I Don't Think So', Wallflower' (haar begeleiders op het lijf geschreven!), Leave The Light On' en vooral Red Cape' blijven knappe composities en ze konden stuk voor stuk op een daverende respons rekenen, maar het bleef vechten tegen de hierboven beschreven bierkaai. Enkel met Are We Different' en The Boob Song', dat niet over het schap van Ahn gaat, maar over dat van een ander en waarin ze olijk op de kazoo blaast, kreeg ze eventjes de handen op elkaar. Toen tijdens het feeërieke nieuwe liedje Empty House' ook nog eens Amy Macdonald van jetje ging geven op het hoofdpodium begon Ahn langzaam maar zeker te verzuipen in het rumoer. In de cover van Harry Nilssons Moonbeam Song' ging ze ten slotte zo goed als onverstaanbaar kopje onder.
Hoogtepunt
Een volgende keer misschien.
Quote
'Euh, dit volgende liedje heet Astronaut'. Het is een liedje dat ik heb geschreven over astronauten, hihi.' (Priscilla Ahn voelde zich wat ongemakkelijk en dat hoorde je aan haar bindteksten)
