Review: Prodigy - The Fat Of The Land

Eerst was er 'Wu-tang forever'. We zijn er laat voor opgebleven, we hebben ermee ontbeten en onder de douche gestaan, we hebben de bel niet gehoord toen de postbode de nieuwe van Guided By Voices kwam brengen, en ook The Jungle Brothers en Carl Craig...

Eerst was er 'Wu-tang forever'. We zijn er laat voor opgebleven, we hebben ermee ontbeten en onder de douche gestaan, we hebben de bel niet gehoord toen de postbode de nieuwe van Guided By Voices kwam brengen, en ook The Jungle Brothers en Carl Craigs Paperclip People en John Hiatt zitten nog in hun plastiekje, en waarom? Niet omdat Wu-Tang Clan zo hip is als Leonardo Di Caprio. Wel omdat we van 'Wu-tang forever' zijn bezeten. Omdat we tot voor twee weken gewoon een televisie met een antenne hadden en de Clan kabel is komen leggen. Omdat 'Wu-Tang forever' zich verhoudt tot de rappende concurrentie zoals 'The Usual Suspects' tot 'Matlock'. Toen ging de Clan plat op z'n bek in de AB (vier uur te laat zijn voor de soundcheck en dan tijdens het optreden met elf het publiek opzetten tegen één geluidsman, het is heel moedig, gasten!!). Maar geen nood, daar was 'OK Computer' van Radiohead al: weer een plaat waarvoor ergens in een ander zonnestelsel een extra buk talenten is opengetrokken.

Je zal maar The Prodigy heten en hierna komen met 'The fat of the land'. Je zal maar The Prodigy heten en je best niet hebben gedaan. Oké, The Prodigy samplet nog steeds beter dan Jacky Lebot, maar van de tien songs op 'The fat of the land' kent u de beste twee al: 'Breathe' en 'Firestarter'. De rest is middelmatig. Opener 'Smack my bitch up' wordt niet gered door de Arabische stem in het midden, in 'Diesel power' is gastrapper Kool Keith (ex-Ultramagnetic MC's) niet half zo goed als op zijn 'Ecologyst'-plaat, die hij als de geflipte Dr. Octagon maakte. 'Funky shit' is live een goeie teaser, maar op plaat blijft alleen slecht knip- en plakwerk van Front 242 en Chemical Beats over. In 'Serial thrilla' zingt Keith op z'n Johnny Rottens. Je twijfelt tussen pogoën en dansen en je doet dan maar The Standing Still, het kan niet de bedoeling geweest zijn. Volgen: het passabele 'Mindfields', waarin Maxim 'This is dangerous' roept boven een aanstekelijke marsmelodie en de beats ein-de-lijk(!) knallen zoals dat hoort. Want we durven het nauwelijks zeggen, maar af en toe hebben we zitten denken dat we per vergissing naar een Hongaarse bootleg zaten te luisteren.

Ook 'Narayan' kan ermee door, al moet de combinatie van Crispian Mills van Kula Shaker en The Prodigy het afleggen tegen de eerdere samenwerking van Liam Gallagher en The Chemical Brothers, 'Climbatize' is nog zweverige Goa-techno, The Prodigy totaal onwaardig, en met afsluiter 'Fuel my fire' (een cover van L7) wil iemand ongetwijfeld iets bewijzen, maar het stoort niet, het steekt niet, het schokt niet, het klinkt hooguit als een afleggertje van The B-52's.

Besluit: in de kantlijn van 'The fat of the land' willen wij schrijven wat een keer te veel in ons schoolrapport heeft gestaan: 'Dat kan beter!' 'The fat of the land' had de 'Nevermind' van de techno moeten worden en het is niet eens de 'In utero'. 't Is met spijt in het hart dat we het zeggen, maar: als de weerga met z'n allen back to these block rockin' chemical beats asjeblief.