Review: Public Enemy op OLT Rivierenhof 2015
Plaats delict: Deurne, amfitheater van het Rivierenhof. Slachtoffer: real hiphop. Verdachte: Public Enemy. Omschrijving: gezellig avondje hiphopvariété.
Laat ons, alvorens het op een onbedaarlijk memmen te zetten, maar luid en duidelijk wezen: fun was had! Flavor Flav zweefrolde over het podium met z'n hippe Airboard, Chuck D. speelde mondharmonica, de in woestijncamouflage-outfits getooide veiligheidsjongens van S1W deden hun minimale choreografietjes, overal dreven ganjawolken en gooide men enthousiast z'n motherfucking hands in the air. Als u gewoon langsliep om - licht beneveld door toeter, bier dan wel een combinatie van de twee - uw oude helden nog eens van dichtbij te zien, dan kreeg u waar voor uw geld. Als u zich middels helm en scherfvest had gewapend tegen rondvliegend artistiek shrapnel, dan was u eraan voor de moeite: Public Enemy is, de immer strijdvaardige tweets van Chuck D. ten spijt, een roestige bermbom.
Poco jammer, want het gros van de nummers heeft - noteer: een kwart-motherfucking-eeuw later - nog niks aan relevantie ingeboet: 't blijven geknipte strijdliederen, helemaal in tune met de tijdgeest. 'Don't Believe the Hype' bijvoorbeeld: een track die spuwt op de hype van technologie die van de wereld een dorp heeft gemaakt, maar waarvoor straatarme fabriekshordes in Afrika en Azië worden uitgebuit; op de hype van politici die ons bezweren met slappe boekhoudmantra's ('we moeten de tering naar de nering zetten'); op de almaar sneller op elkaar volgende hypes van harteloze snertgroepjes wier halfbakken songs voor diep moeten doorgaan. 'Shut 'em Down', idem: muilkorf de klootzakken die deel uitmaken van onze regeringen, de psychopaten die zich over onze banken ontfermen, het geteisem dat ons grijnzend oormerkt en vervolgens aan de hoogst biedende multinational verpatst. Om nog te zwijgen van 'Fight The Power', een opgestoken middelvinger in de richting van alle vormen van gezag - 'fuck governments', zo orakelde Chuck D., 'ook de Belgische, voor wat ze heeft mispeuterd in Congo.' Hey: er is vast één late tiener die vandaag aan het googelen slaat, en bij z'n eerstvolgende vakantie in Oostende het standbeeld van Leopold II op een fluim trakteert. Of beter nog: zich aan het voortreffelijke boek van David Van Reybrouck waagt, en de walging daarover de rest van z'n leven meedraagt.
Net voor hij in Deurne opkwam, twitterde Chuck D. nog iets over de bloeddorst van z'n thuisland, een natie die zweert bij capital punishment voor zwarte misdadigers. Maar op het podium repte hij met geen woord over de hete Amerikaanse hangijzers die hij in z'n teksten tackelt. Niks over Trayvon Martin, de zwarte tiener die in 2012 door een buurtoppasser werd doodgeschoten. Noch over Freddie Gray, de zwarte twintiger uit Baltimore wiens overlijden in een politiebusje rellen deed ontketenen. Ook niet over Dante Parker, de zwarte dertiger die van zijn fiets werd geplukt omdat hij toevallig in de buurt van een inbraak reed, en na een worsteling door de politie werd getaserd. Niks over Eric Garner, de zwarte veertiger die stikte door de wurggreep van een overijverige diender. Alleen aan het slot kwam Flavor Flav uitgebreid preken: dat we racisme en separatisme dienen te mijden als de pest, dat het menselijk ras het enige ras van tel is, dat we allemaal moeten streven naar vrede, en dat er speciale Public Enemy-hemden verkrijgbaar zijn aan de merchandisingstand. Geen speld tussen te krijgen, yo!
En de muziek? Die swingde, vooral. In het geval van 'He Got Game' mocht dat, maar 'Bring The Noise' komt bij ons alléén binnen als het door een mitraillette wordt afgevuurd. Voorts sluit Public Enemy dezer dagen netjes aan bij de bonte hiphopavonden uit de begindagen, toen van een genre (laat staan van een miljardenindustrie) nog geen sprake was: men rapte, breakdancete en draaide een paar uur lang plaatjes om de youngsters in de Bronx te amuseren. In Deurne waren er veel gezellige praatjes ('56 is het nieuwe 26!' zo beloofde Flav), veel uitnodigingen om met de hele kudde gemeenplaatsen te scanderen (met stip op 1: 'real hiphop!'), intermezzo's van de muzikanten en shout-outs naar iedereen die er van dichtbij of veraf eentje verdiende. Fun was had! Wat is dat trouwens, real hiphop?
