Review: Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf
'I need a saga - what's the saga? It's Songs for The Deaf - you can't even hear it', zegt de dj van Clone Radio. Drums en een riff trekken zich ijl op gang tot plots de wereld ontploft en de vlijmscherpe stem van Nick Oliveri 'You Think I Ain't Wor...
'I need a saga - what's the saga? It's Songs for The Deaf - you can't even hear it', zegt de dj van Clone Radio. Drums en een riff trekken zich ijl op gang tot plots de wereld ontploft en de vlijmscherpe stem van Nick Oliveri 'You Think I Ain't Worth A Dollar But I Feel Like A Millionaire' in je trommelvliezen kerft. Metal die swingt - hoe lang was dat geleden? De Stooges die een verzoeningsjam spelen met de ritmesectie van James Brown.
Ja, 'Songs for the Deaf' is een conceptplaat. Een road trip van 200 kilometer langs imaginaire geflipte radiostations, beginnend in de hel van LA en eindigend in de afgelegen woestijn van Joshua Tree, Californië. De plotwendingen volgen elkaar in halsbrekend tempo op: net als je een vuistslag op je bakkes verwacht, krijg je een schop in de cojones. Het is de ziel van metal zelf, die haar rechten komt opeisen. Genoeg gespeeld, Fred Durst, Jacoby Shaddix en andere Puddle of Bizkits. 'Songs for the Deaf' is een doorgedreven, compromisloos blok van een cd, met een belachelijk rijke verscheidenheid aan klanken en songs, en toch is het één lange trip.
De Queens zijn nog gegroeid sinds hun vorige, op universeel gejuich onthaalde 'Rated R'. Geen novelty stuff meer als 'Feelgood Hit of the Summer'- hoe fantastisch dat nummer ook was, het heeft z'n taak volbracht: de juiste, hongerige kids de Queens leren kennen.En ja, ze hebben Dave Grohl meegebracht. Luister bijvoorbeeld naar 'A Song for the Dead': meer tempowisselingen dan het hart van een zeventigjarige dubbel gebypaste metalhead die z'n speed graag combineert met een Rohypnol of twee. De song bevat niet één maar twee false stops, seconden stilte die je bij een eerste beluistering doet denken dat het nummer afgelopen is, en je bij een tweede beluistering tevreden laat grinniken omdat je weet dat het niet zo is. Noem het gerust episch. Hey, noem het gerust grandioos.
'Six Shooter' duurt 79 seconden, wordt door Nick Oliveri bij mekaar geschreeuwd, en maakt z'n titel helemaal waar. 'Fuck this road/ Well, fuck you too/ I'll fuckin kill your best friend/ What you fuckin gonna do?/ Shoot, shoot, shoot, shoot, shoot, shoot' - het nummer maakt gun control plots compleet onsexy.
De dj die de titelsong aankondigt, werkt voor radiostation W.O.M.B. U heeft het geraden: de baarmoeder waar u ooit uit kwam kruipen. 'If you, my pets, learn to listen, I'll let you crawl back in. Here is something you should drop to your knees for, and worship. A song for the deaf - that is for you', spreekt ze. En néé, u bent niet worthy - anders was u al twaalf songs geleden in verblinde devotie op uw kniëen gevallen voor dit monument van stoner rock.
Als we eens een obscure band vanonder het stof mogen halen: 'Mosquito Song', de song die het licht mag uitdoen, klinkt als iets wat op 'S.F. Sorrow' van The Pretty Things had kunnen staan - waarschijnlijk de allereerste conceptplaat. En als u die niet kent, denk dan gerust aan vroege Pink Floyd (mét Syd Barret), gemengd met een flinke scheut akoestische Led Zep. Zo agressief als deze plaat begon, zo ingetogen eindigt ze. Dean Ween van Ween op special guest vocals komt met troostende woorden uw ziel verlossen: 'We all will feed the worms and trees/ So don't be shy/ Swallow and chew/ Eat you alive/ All of us food that hasn't died'. Eindelijk aangekomen in de verzengende rust van de woestijn. Joshua Tree, Ca. welcomes you.
'Songs for the Deaf' is een plaat voor alle leeftijden: bent u piepjong, koop ze dan om later aan uw offspring te bewijzen dat vroeger alles beter was. Bent u al wat ouder, koop ze dan om uzelf te tonen dat de wereld niet integraal uit half-assedness is opgetrokken. Zelfs als de wereld niet vergaat op 11 september 2002 is dit de plaat van het jaar. Luister naar uw baarmoeder en koop ze, nu u nog food that hasn't died bent.
