Review: Rammstein op Pinkpop 2016

Onze Man en Rammstein: een huwelijk met Sahara-schaamlippen. Maar hey, kijkt u even mee: zaterdag op Pinkpop zat er een goeie flirt in.

'In de taal van Nietzsche is elke zin een bloederige vechtpartij'

Er bestaan mensen die ze gevonden hebben, de erotiek in Duitse lettergrepen. Die lui moet je wantrouwen, vind ik. Ik ben van het simpele standpunt dat in de Duitse taal geen liefde te vinden is. Je mag heerlijk intercontinentaal aan het ontbijten zijn met lachende spiegeleitjes, gerookte zalm en op roomboter verliefde croissants, en aan de overkant van de tafel een meisje dat met elegante zuchtjes haar sinaasappelsap drinkt – maar als dat tafereel zich in Berlijn afspeelt, heet het frühstück. Frühstück, verdomme, een woord als een genocide. En zo gaat dat maar door in dat Duits: in de taal van Nietzsche is elke zin een bloederige vechtpartij. Ze willen daar maar niet begrijpen dat je tederheid niet in naamvallen krijgt.

Enfin, om maar te zeggen dat ik misschien niet voorbestemd ben om de erevoorzitter te worden van de Rammsteinfanclub. Ik weet wel dat hun ganzenpasmetal over misbruik en mal de vivre gaat, dat het allemaal eigenlijk niet om te lachen is, maar toch: mijn ballen gaan niet aan het kriebelen van Till Lindemann. Ich will niet.

Gelukkig koos ik zaterdagavond op Pinkpop voor de beste van alle opties: Rammstein niet ernstig nemen. Ik liet het als entertainment over me heen donderen, als een plezierbrouwerij, een humorfabriek. Rammstein, mijn pop-uppretpark. En dat werkte: toen ik vergeten was dat hun liedjes ex-lieven met acné zijn, dat de Duitse taal het syndroom van Down heeft en dat ik bang ben van vuurwerk, stond ik plots te genieten van Rammstein. ‘Reise, Reise’, ‘Keine Lust’, ‘Mein Herz brennt’: in één klap waren het dikke vrienden die ik altijd zou toestaan om de minibar in m’n hotelkamer leeg te zuipen. Er rolde vuurwerk over de Pinkpopwei, kleinkinderen schonken hun SS-bompa vergiffenis, en ‘Stripped’ van Depeche Mode kreeg een prinselijke cunnilingus. Gelukkig werd ik er allemaal niet van, maar blij is ook al heel wat.

Trouwens: als het ooit toch nog zou misgaan met die hele Till, kan hij nog altijd aan de slag als opblaasknaap bij IS – in ‘Zerstören’ droeg hij een bommengordel. Het is allicht wat puberaal van me, maar ik was hartstochtelijk blij met die provocatie. Tot zover het goede nieuws. Want ergens onderweg bekroop me ook nog een enge gedachte: ik geloof dat Till Lindeman zich eenzamer voelt dan goed is voor een mens.

Het moment

‘Eins / Hier kommt die Sonne / Zwei / Hier kommt die Sonne / Drei / Sie ist der hellste Stern von allen / Vier / Hier kommt die Sonne’ – het klonk toch weer een beetje alsof ze Polen binnenvielen.

Het publiek

Deed aardig mee met de Duitsers – zo kennen we ze wel weer, die Nederlanders.

Quote

‘Du riechst so gut’ – het is het meest tedere dat je ooit in lettergrepen kan vatten, maar in het Duits klinkt het toch altijd weer als ‘Ik ga even m’n minnaar z’n ballen likken, zet jij intussen de vuilniszakken buiten?’ Sneu.

Tweet