Review: Raveonettes - 'Chain Gang of Love'
Uit Denemarken, een land wiens enige aandeel in de popgeschiedenis tot nu toe 'Barbie Girl' is, komen tot ons: The Raveonettes, een groep bestaande uit Sune Rose Wagner (man, zang, gitaar) en Sharin Foo (vrouw, zang, bas).
Hun EP 'Whip It On' van e...
Uit Denemarken, een land wiens enige aandeel in de popgeschiedenis tot nu toe 'Barbie Girl' is, komen tot ons: The Raveonettes, een groep bestaande uit Sune Rose Wagner (man, zang, gitaar) en Sharin Foo (vrouw, zang, bas).
Hun EP 'Whip It On' van een paar maanden geleden ging nog gebukt onder te opvallende Cramps-invloeden, maar wat The Raveonettes op 'Chain Gang of Love' laten horen, is niét meer zo makkelijk onder één noemer te vatten. Het kan aan de toonaard liggen - de EP was 'recorded in glorious Bb minor', nu werd er gekozen voor Bb Major, aldus de hoesteksten - maar de songs klinken opmerkelijk warmer en zonniger. Songschrijver en mastermind Sune Rose Wagner heeft zijn uiterste best gedaan om van de cd een dolle rit langs de grote pop- en rockmonumenten van de afgelopen vijftig jaar te maken, en wellicht heeft hij daarom ook producer en Brill Building-oudgediende Richard Gottehrer ingehuurd, die met ongeveer iederéén heeft samengewerkt, van The Everly Brothers over Blondie tot onze bloedeigen Bea Van der Maat.
Luister naar de opener 'Remember', en u weet hoe het voelt achterop een Harley Davidson to Hell te zitten, bestuurd door Jim Reid van Jesus & Mary Chain en met de angstig gillende sixties-meidengroep The Shangri-Las in het zijspan. Ook de andere songs zijn fifties- & sixtiespop, bijeengehouden door Jesus & Mary Chain-fuzz. 'Heartbreak Stroll', 'Untamed Girls' en 'Let's Rave On' ruiken bijvoorbeeld naar Buddy Holly, 'Love Can Destroy Everything' is country op z'n Scandinavisch, en op 'Noisy Summer' wordt een feestje gebouwd met The Beach Boys. Dat zijn de goeie songs. De béste songs zijn: het titelnummer, een amusante liefdesklaagzang compleet met rammelende kettingen, 'Little Animal', een rip-off van 'I Will Follow Him' van Little Peggy March maar dan met een trucklading Suicide-noise erover gekieperd, en 'Dirty Eyes (Sex Don't Sell)': Joy Division op z'n Dick Dales met een refrein dat niet méér is dan een reeks gehijgde yeah's. Gedurfd, maar Wagner en Foo komen ermee weg.
Maar behalve een 13-delige popquiz is 'Chain Gang of Love' ook de meest bitterzoete plaat die we dit jaar al gehoord hebben: telkens als de close harmonies te stroperig dreigen te worden, komt een ruisende en krakende wall of sound tussenbeide. Warm aanbevolen.
