Review: Red Hot Chili Peppers - One Hot Minute
'BloodSugarSexMagic', ondertussen bijna vier jaar oud, leverde The Red Hot Chili Peppers niet alleen de status van coolste rockgroep op de planeet op, voor het eerst in hun turbulente geschiedenis werden ze met commercieel mega-succes geconfronteerd.
Dat laatste is ze niet in de koude kleren gaan zitten. Bij de jonge en uitermate veelbelovende gitarist John Frusciante sloegen de stoppen door. Hij trapte in dezelfde val als zijn voorgangers en liet zich verleiden door Vrouwe Heroïne, die bloedlinke, bezitterige Xantippe. Exit Frusciante, enter Dave Navarro. Maar met nieuw bloed alleen waren de problemen deze keer niet opgelost.
Om dit te verhelderen moet ik u vragen op het klavier van uw verbeelding een vol akkoord aan te slaan, en te proberen het begrip sound even als een mens te zien. In het geval van de vertrouwde punk'n metalfunk van de Peppers zouden we dan te maken hebben met een wat nerveuze, potige knaap die zich om de haverklap met veel misbaar op de getatoëerde borst slaat en met wie niet te gekscheren valt. Laten we hem Bruno noemen. Bruno maakte van in het begin de dienst uit maar de grote doorbraak kwam er wel dankzij de pop-ballades 'Under the Bridge' en 'Breaking the Girl' (mietjes, volgens Bruno) en daar had hij volstrekt niet van terug. Op 'One Hot Minute' proberen de Peppers deze identiteitscrisis uit te zieken.
De single 'Warped' laat er geen twijfel over bestaan: Bruno is nog steeds alive & kicking. Ook in 'Shallow Be Thy Game' krijgt het instrumentarium er ongenadig van langs en spat het speeksel uit Antwans mondhoeken. Wanneer we de 'Coffee Shop' betreden valt meteen op dat er enkel tussen Black Sabbath en Killing Joke nog een tafel vrij is. Halfweg de song smokkelt Flea, de Jimi Hendrix van de basgitaar, een fantastisch instrumentaal stukje naar binnen. Klinkt allemaal best opwindend, al hebben we de machtige mokerslag die we na vier jaar wel een beetje hadden verwacht nog steeds niet gehoord.
Ook niet kwaad is 'Deep Kick', het verhaal van twee jongelingen die van huis weglopen om het kalf uit te hangen in respectievelijk San Francisco, Londen en Hollywood, en dat zich aankondigt via een gesproken, enkel aan de zwoele jazzy bas van Flea hangende intro. Als was het een relaxt drugsfeestje waar de BOB plots komt binnenvallen, barst de song onverwachts los in agressieve, hypernerveuze gitaarfunk waar Navarro - die zo te horen net verse batterijen in zijn wha-wha pedaal had getopt - de zweep overheen jaagt. Maar hiermee hebben we het beste gehad.
Te oordelen naar 'One Hot Minute' is het onverhoopte succes van 'BloodSugarSexMagic' erin geslaagd te doen wat junkieverdriet, de ene personeelswissel na de andere en de diepe depressies van spilfiguur Flea niet voor elkaar hebben gekregen: de Pepper enigszins van hun stuk brengen. 'Love and music can save us' beweert Kiedis in 'Deep Kick'. De vraag is: waarvan?
