Review: Red Hot Chili Peppers op Rock Werchter 2012

Of Anthony Kiedis en z'n gangsters on dan wel off mevrouwtje heroïne zijn, het kan me geen domme lor schelen. Doesn't matter, namelijk. Het beste wat ze kunnen staat op een paar sublieme platen gestanst, en wat er nu toe doet is alleen: hoe brengen ze 't live?

Op de planken

Het mag een chili pepper zijn, een straatzanger met vals gestemde gitaar, een dronkebroer met een boodschap, of zomaar iemand, of zomaar niemand - wie ook: als ik die kleine, melige zinnetjes hoor, dat karamellenversje vol zielepijn, dan bréék ik, en zoek ik iemand om de stukjes bijeen te vegen, en als die iemand dan ook zo lief is om ze weer bij elkaar te puzzelen, en ze zachtjes te resumeren, dan breek ik een twééde keer.

Het zijn de lyrics van 'Under The Bridge'. Die gaan zo: 'Sometimes I feel like I don't have a partner / Sometimes I feel like my only friend / Is the city I live in, the city of angels / Lonely as I am, together we cry' Yes, Red Hot Chili Peppers speelde 'Under The Bridge', en weer zat de kippenvelpolitie me met de wapenstok op het lijf, en kon ik slechts ternauwernood ontsnappen.

Ik ben, vrees ik, onaantrekkelijk old school, omdat ik nooit één van de Peppers vertrouwd heb, en John Frusciante het minst van al. Wat maakt dat ik de huidige bezetting - zónder hem - de minst spannende vind. Onterecht misschien, want in de drie encores zag ik een supergroep. 'Sir Psycho Sexy', 'They're Red Hot' (dank u, Robert Johnson) en 'Give It Away' toonden het loepzuiver aan: de Peppers zijn nog altijd gróóts, en niemand die beter weet hoe je funk en rock-'n-roll aan een samenlevingscontract helpt.

Maar er kwam ook nog iets voor die encores, dus: de set was een twijfelgeval. Spul als 'Can't Stop', 'I Like Dirt' en 'By The Way' was kundig gespeeld, en ik vertrouw erop dat ze met hun recentste plaat het beste bedoelen - 'Monarchy Of Roses', 'The Adventures Of Rain Dance Maggie' en 'Ethiopia' klonken niet slecht. Maar ik miste, welja, de chili peppers: de funk, het machismo, de humor. De illusie dat ze voor jou speelden, en niet alleen voor de bankrekening, de glorie en de update op Wikipedia.

Het publiek

Had melkzuur in de kuiten, een bedenkelijk promillage in het bloed, en nauwelijks nog swing in de botten - maar de Peppers kregen wel de koninklijke ontvangst die ze alleen al op basis van hun lekkere cv verdienden.

Het moment

Ik weet dat ik morgen op het werk, in de supermarkt en in m'n appartement 'Under The Bridge' aan het zingen zal zijn, maar laat u me gewoon met rust? Ik ben moe. En emotioneel. Dank.

Krijsen, tieren, blaten: de festivalcitaten

(De hartverstillend mooie sms die ik kreeg tijdens 'Under The Bridge' gaat u werkelijk geen reet aan.)