Review: Roisin Murphy - Ruby Blue
Na de tournee voor 'Statues' zegden Roisin Murphy en Mark Brydon vriendelijk gedag, sindsdien hebben ze elkaar niet meer gezien of gehoord. Of er ooit nog een Moloko-plaat komt weet niemand, maar Murphy is er in ieder geval niet op blijven wachten: s...
Na de tournee voor 'Statues' zegden Roisin Murphy en Mark Brydon vriendelijk gedag, sindsdien hebben ze elkaar niet meer gezien of gehoord. Of er ooit nog een Moloko-plaat komt weet niemand, maar Murphy is er in ieder geval niet op blijven wachten: samen met geluidskunstenaar Matthew Herbert werkte ze een jaar lang aan een soloplaat, waarvan we de afgelopen maanden voorproefjes kregen in de vorm van de drie 'Sequins'-ep's. Daaruit bleek alvast dat de combinatie Murphy-Herbert veelbelovend was; niet alleen omdat de muziek alle kanten uitstuitert, maar vooral omdat Herbert zo genereus was de tracks op te bouwen rond Murphy's stem. Je hoort haar moeiteloos laveren rond vakkundig geplaatste bakens van vingergeknip, handgeklap, rinkelende wekkers, eenzame blazers en spaarzame beats.
Waarom we dan nog verrast waren door 'Ruby Blue'? Omdat pas als je alle songs na elkaar hoort het verhaal tot zijn recht komt, de opeenvolging van schaamte, vertwijfeling, depressie, berusting en hoop die Murphy heeft doorgemaakt in het crisisjaar na de laatste tournee van Moloko.
'Wish I was taking you with me / No more goodbyes no more goodbyes / Tell me to stay home' klinkt het in de aardedonkere triphopopener 'Leaving the City', en in het slepende 'Sinking Feeling' gaat het meteen tot op de bodem: 'Happy people don't give in to this sinking feeling'. In het zwoele, cabaret-achtige 'Night of the Dancing Feeling' heupwiegt ze zichzelf moed in, en in 'Through Time', een verraderlijk lichtvoetig souldeuntje, laat ze al éven de ochtendzon doorschemeren: 'We'll make mistakes and life is the art of learning to live with it'. Het zelfonderzoek houdt aan in het iets heviger 'Sow into You', en bereikt in 'Dear Diary' (pal in het midden van de cd) een hoogtepunt. Met horten en stoten bekent Murphy de leugen waarin ze leeft: 'Dear Diary / Got to keep it all inside / You see I have my pride /.../ I wouldn't wanna embarrass myself / Telling everybody the truth'. Even verder, in het bizarre maar verslavende 'Ramalama (Bang Bang)' besluit ze vastberaden: 'And if I need a rhythm / It's gonna be to my heart I listen'. Maar wat volgt is wéér vertwijfeling: titelsong 'Ruby Blue', en het haperende kermiswijsje 'Off on It'. 'Prelude to Love in the Making' (klappende handen, schuifelende voeten, ritmisch gehijg) is het voorspel voor de bitterzoete ballad/afsluiter 'The Closing of the Doors': 'Why do we fight all through the night /.../ Do you recognise the one you knew before / The closing of the doors.'
Moloko is (schijn)dood, lang leve Roisin Murphy.
