Review: Rolling Stones - Forty Licks
'40 Licks': meer had Bill Wyman in zijn tijd niet nodig om bij om het even welke groupie de orgaskraan geheel open te draaien. Daarna ging hij voort met sfeervol bassen, een vermoeide glimlach om de lippen.
Een feilloze verzameling is dit niet ge...
'40 Licks': meer had Bill Wyman in zijn tijd niet nodig om bij om het even welke groupie de orgaskraan geheel open te draaien. Daarna ging hij voort met sfeervol bassen, een vermoeide glimlach om de lippen.
Een feilloze verzameling is dit niet geworden, daarvoor staan er te veel (4) nieuwe nummers op, die laten horen dat de mannen hun vak nog wel beheersen maar sinds hun hoogdagen eind jaren zestig/begin jaren zeventig nauwelijks een meter zijn opgeschoven.
En ook: na 'Steel Wheels' (1989) zijn ze gegaan voor da quick buck: liedjes maken werd bijberoep, het grote geld (1,5 miljard dollar) werd geraapt middels steeds groter wordende tournees, waar bleek dat ze voor hun leeftijd nog over een bewonderswaardige conditie beschikten. Zij het dat Ron Wood (al sinds 1976 lid, maar nog steeds de new kid in town) al drie jaar dood is zonder dat iemand het doorheeft.
Dat neemt niet weg dat cd 1 geheel foutloos is: 'Satisfaction' zijn we natuurlijk allemaal kotsbeu gehoord, maar de rest is van een glorierijke klasse. 'Street Fighting Man' opent: revolutionair liedje in een revolutionaire tijd, met de beste ritmegitaar ever. Dan 'Gimme Shelter', waarlijk de navrantste en relevantste popsong aller tijden, met Jagger in bloedvorm, opgejaagd door de mij na 33 jaar nog steeds hevig ontroerende tweede stem van Merry Clayton.
Het met vlammend koor en orkest opgeluisterde 'You Can't Always Get What You Want', het oriëntaalse 'She's a Rainbow', in het met rare komma in het midden bekroonde 'Paint It, Black', de koeienbel van Charlie op 'Jumpin' Jack Flash', de hitsige samba from hell 'Sympathy for the Devil', het tot aan de tepels vol testosteron zittende 'Let's Spend the Night Together': wij noemen enkele hoogtepunten, maar 't zijn alle 20 monumenten der popmuziek, met scherpe teksten en riffs die uit kryptoniet zijn opgetrokken.
Cd 2 is andere koek. 'Start Me Up' blijft een ritmisch wonder, 'Brown Sugar' is geheel de max en 'Miss You' is disco suprème, maar 'Love is Strong' en 'Anybody Seen My Baby' zijn voorbeelden van ongetwijfeld contractueel bedongen overbodigheid. Ook 'Shattered' is geen top, en over 'Mixed Emotions' zijn mijn gevoelens even gemengd als een doorsnee-klas in het middelbaar, tegenwoordig. En wie het in zijn hoofd haalt dat 'Emotional Rescue' en 'Undercover of the Night' hoogtepunten in het oeuvre van de Stones zijn, moet zich dringend aanmelden bij Q-music.
Maar de rest is goud: 'Angie' (hun beste melodie), de fijne falset in 'Fool to Cry', de slur van Richards in 'Happy', de onwaarschijnlijke trashy lick in 'Tumblin' Dice', de glamrock van 'It's Only Rock 'n Roll', de moeiteloze soepelheid van 'Beast of Burden', even zovele bewijzen van hun door geen enkele band ter wereld ooit overtroffen kwaliteit.
't Is inderdaad alleen maar rock-'n-roll: maar wát zou ons leven er kleurloos uitgezien hebben zonder.
May they stay forever young.
