Review: Rudimental in de AB
Aardschokken met een kracht van tien op de schaal van Lukaku: de brokkenpiloten van Rudimental reden de AB vakkundig in de prak.
En dat zonder verpinken of zwarte gaten. Alleen verliep het minder vlekkeloos dan tijdens hun vorige passage, toen de aanwezigen in de KluB C van ome Herman nog tureluur werden gespeeld. Omdat de som van drum ’n bass, kauwgumpop en goudkleurige neo-soul in de kennismakingsronde (een nogal zweterige handdruk van ‘Right Here’) niet de verhoopte pletwals opleverde, bijvoorbeeld. En omdat de massa - véél puberend grut, zaterdagavond in de AB - het eerste kwartier nauwelijks een krimp gaf.
Maar slecht? Jamais. Saai evenmin, al wogen ‘Baby’ en ‘Spoons’ - een eeneiige tweeling (afdeling: housepop) uit het kraambed van Katy B - nog iets te licht om een voet te kunnen zetten naast de Grote Kannonen (zie: hieronder). Wél indrukwekkend: Rudimental is, meer dan de rasgenoten van Disclosure of Major Lazer, een band. En voor een sector (Live, meneer? DJ-set, ja!) die qua acteerprestaties niet onderdoet voor die van ‘Albert II’, betekent een uit de kluit gewassen liveband véél.
Rudimental is overigens meer dan een aardig gevuld wedstrijdblad. In de praktijk wordt de chemieklas van Piers Agget, Kesi Dryden, Amir Amor en DJ Locksmith (een levend billboard voor proteïneshakes) versterkt met trompettist Mark Crown, Beanie (een drummer om Michael Schack tegen te zeggen), en drie zangers. Niet de bekende stemmen die debuut ‘Home’ inkleurden, maar die van Thomas Jules, Anne-Marie en – sorry, huiswerk niet gemaakt – een donkerharige dame. Het hadden evengoed Shari Vervloesem en Tine Engels uit Mazenzele kunnen zijn, zeg maar – u weet wel.
In ‘Hell Could Freeze’ reikte de rap van die Thomas Jules misschien niet aan de knieën van Angel Haze en folterde Amir Amor zijn zessnarige vriend met een wel errug krakkemikkige riff, maar goed – ’t sierde hen wel. Verder: het uitzinnige ‘More Than Anything’ (Massive Attack dat het licht heeft gezien), ‘Free’ (Emeli Sandé grand cru) en valse trage ‘Powerless’ dat als een losgeslagen dorpsgek door de adrenalinebuizen gierde.
En dan was er nog de eindspurt die – wat had u gedacht? – iedereen van de baan kegelde. ‘Ready Or Not’ van The Fugees deelde een sluwe speldenprik uit, stormram ‘Feel The Love’ bezorgde Netsky een zweetreet, en ‘Waiting All Night’ was de bulldozer waarvoor de directeur van Bouwbedrijf Janssen N.V. uit Mopertingen zijn erfenis zou verpatsen.
Rudimental was goed.
Het moment
‘Now’ van pretpunkers Paramore werd voor de gelegenheid in een groen-geel-rode vlag gehuld. Rudimental en reggae? Ook dat nog.
Het publiek
…ontdekte, eenmaal thuis, een eerste pluk schaamhaar.
Quote
‘Welcome to Rudimental.’Hoe zat dat nu weer met die Speedy Pass?
Tweet
