Review: Ryan Adams op Werchter 2015
En de Barn werd een baancafé ergens in de VS eind jaren zeventig-begin jaren tachtig. Met ‘Damn the Torpedoes’ van Tom Petty and the Heartbreakers in de jukebox, arcade games met Pong en Pacman, en aan de muur een grote Amerikaanse vlag met een peace-teken erop genaaid. Ryan Adams was in het land.
Stonden verder nog uitgestald op zijn podium: gigantische Fender-versterkers (en geen Marshalls, eigenhandig gecheckt), een Dr. Pepper limonade-automaat uit de jaren tachtig, een pluchen (‘easy’?) tijger en een speelgoedkat. Floepte af en toe aan: een sterrenhemel. In die nostalgische setting speelde Ryan Adams – in T-shirt van Metallica – met z’n groep een rollercoaster ride langs de platen ‘Ryan Adams’, ‘Cold Roses’, ‘Heartbreaker’, ‘Ashes & Fire’, ‘Gold’, ‘Jacksonville City Nights’ en ‘Love Is Hell’. Het ging snel, het spuwde vuur, het doorboorde harten, het mijmerde, het was opstandig, het deed zeer en het zalfde. De grapjes (schabouwelijke covers van pakweg Billy Ocean) en de moeilijkdoenerij (gewoon moeilijk doen) lijken tot het verleden te behoren – dit was een Ryan Adams in bijzonder goede doen. Ik beperk me tot de nummers die voor kouwe rillingen zorgden.
Eerste keer meteen al bij de eerste trage, nummer vier in de set, ‘Dirty Rain’ uit ‘Ashes & Fire’, de plaat die Adams uitbracht nadat hij genoeg was hersteld van de ziekte van Ménière. Meneer Ménière: de kwelduivel die hem had opgezadeld met voortdurende tinnitus, de doodsteek voor een muzikant. Vreemde gewaarwording: instant gepakt worden door hoe Adams die ‘Last time I was here, it was raining / It ain’t raining anymore’ zingt, en pas na het concert beseffen hoe hij je ooit in een interview die zinnen verklaarde als cruciaal. Een tekst over hoe hij zijn spelplezier had herwonnen na de ziekte. ‘Last time I was here, it was raining’: ‘De vorige keer dat ik muziek maakte, voelde ik me ellendig.’ Dankbaar om het herstel.
Tweede keer bij ‘Kim’, die cyanidepil uit ‘Ryan Adams’. Ryan Adams alleen met zijn gitaar: ‘I watched you walk away / To be with him, Kim’.
Derde keer bij ‘New York, New York’. Omdat het zo lang geleden was; de Twin Towers stonden zelfs nog overeind.
Vierde keer bij ‘Magnolia Mountain’, de allermooiste uit ‘Cold Roses’, misschien wel de allermooiste van Ryan Adams. Vandaag de weelderige slotsong van een ouderwets goed volbloedrockconcert.
