Review: Savages
Wie zijn stilaan indrukwekkende filmografie vanaf een afstandje en met half dichtgeknepen ogen overschouwt, zal merken dat er in Oliver Stone (ook al zesenzestig intussen) twee verschillende filmmakers smeulen: één die aan de hand van doodernstige, politiek geladen epossen de donkere kant van de Amerikaanse maatschappij openrijt (‘Born on the Fourth of July’, ‘Nixon’, ‘JFK’), en één die zijn publiek graag vermeit met viscerale, gewelddadige thrillertjes die meer op stijl dan op inhoud teren (‘Natural Born Killers’, ‘U Turn’).
‘Savages’, de verfilming van een pageturner van Don Winslow, behoort duidelijk tot de tweede categorie – ‘t is een volstrekt irrelevant maar hoogst entertainend stuk trash, boordenvol bloederig geweld, misselijkmakende folterpraktijken (je ziet weleens een oogbal uit iemands schedel hangen), schokkende onthoofdingen, en (het kruis wil ook wat) hitsige triootjes.
De hoofdfiguren zijn twee onverschrokken jongelui uit Laguna Beach die samen een buitengewoon lucratieve business uit de grond hebben gestampt: ze gaan in Afghanistan geregeld een scheepslading cannabiszaadjes halen, die ze vervolgens onder de Californische zon opkweken tot wat door velen (en vijftien miljoen klanten kunnen geen ongelijk hebben) wordt beschouwd als de beste dope ter wereld. (Wij pakten de zaken indertijd iets eenvoudiger aan: wij gingen in Roosendaal gewoon vijf gram Zwarte Afghaan kopen, die we onderweg naar huis verborgen in de verpakking van een Grany-koekje – those were the days!)
Hoewel ze erg dik zijn met elkaar, komen onze twee partners in crime over als twee onwaarschijnlijke tegenpolen: Ben (Aaron Taylor-Johnson) is een goedaardige idealist die de boeddhistische beginselen is toegedaan en met de winst van zijn handeltje een schooltje in Afrika financiert; Chon (Taylor Kitch) is een gespierde ex-Navy Seal die compleet fucked-up uit de oorlog in Irak is teruggekeerd en zijn trauma’s letterlijk van zich af probeert te neuken. ‘Ik heb orgasmes, Chon heeft wargasmes,’ zo oreert O (Blake Lively), de blonde bimbo (hm, dit ruikt naar een pleonasme) die afwisselend met Ben en Chon ligt te rampetampen. Hun ménage à trois komt in gevaar wanneer enkele sinistere vertegenwoordigers van een Mexicaans drugskartel hun een listig aanbod doen – zo één dat je maar beter niet kan weigeren.
Voorts cirkelen er in het verhaal nog enkele nevenfiguren rond die we alleen maar als buitenissig kunnen omschrijven: Lado (Benicio Del Toro), een sadistische huurmoordenaar die zijn tegenstanders voor de lens van een digicam onthoofdt en het filmpje vervolgens vrolijk online zet; Elena (Salma Hayek), de vrouwelijke Pablo Escobar; en Dennis, een schimmige DEA-flik van wie nooit echt duidelijk wordt voor welk team hij nu eigenlijk speelt (opmerkelijk: John Travolta acteert zónder haarstukje maar mét scherpte). Del Toro en Travolta hebben trouwens een geweldige scène samen – hou vooral dat broodje met kaas in de gaten.
Nu zou je denken: als er in Hollywood één cineast rondloopt die het in zich heeft om een grootse en diepgravende film te maken over de Mexicaanse drugskartels en over de war on drugs, dan wel Oliver Stone – was hij per slot van rekening niet de scenarist van ‘Scarface’? Maar Stone was deze keer duidelijk niet in de mood voor gewichtigdoenerij en gooit met ‘Savages’ een uitzinnige prent in de zalen die qua toon en sfeer meer aansluit bij ‘Blow’ en zijn eigen ‘Natural Born Killers’ dan bij ‘Traffic’. Stone, één van de weinige hedendaagse Amerikaanse cineasten die nog op een heel speelse manier durven om te gaan met het medium film, zet alle middelen die hem ter beschikking staan in om van ‘Savages’ een flashy rollercoastertrip te maken – helle kleuren, hyperkinetisch camerawerk, een hoog tempo, een heel erg aanwezige soundtrack, hier en daar een bloedhete seksscène, en zelfs een steeds terugkerende ringtone die na een tijdje zo angstaanjagend begint te klinken dat je ei zo na in je broek pist van schrik.
Beweren dat Stone met deze prent zijn allerbeste vorm heeft teruggevonden, zou hetzelfde zijn als van een scheet een donderslag maken (om eerlijk te zijn: het einde suckt), maar het minste wat we kunnen zeggen is dat ‘Savages’ vaart en punch heeft, en dat we ons geen nanoseconde hebben verveeld.
Bekijk de trailer:
