Review: Seasick Steve op Pukkelpop 2010 (Main Stage)
Twee bejaarde en bebaarde mannen, enkele wrakkige gitaren en één drumstel vs. duizenden ongeduldig op hun groep wachtende Iron Maiden-fans: zou dat wel goed aflopen?
Het optreden
En of het goed afliep!
De bluesman Seasick Steve en zijn Scandinavische drummer Dan Magnusson zijn blijkbaar van die types die élk publiek jong, piepjong, oud, stokoud, punks, ravers, metalheads - weten mee te krijgen. De lekker rockende opener Thunderbird' was meteen raak, en wat daarna volgde was minstens even swingend en leuk. En het vreemde is: hoe slechter de gitaar en hoe minder bruikbare snaren de man tot zijn beschikking heeft, hoe meer enthousiasme Seasick Steve weet op te wekken. Op een hoofdzakelijk uit een bezemsteel opgetrokken gitaar rockte hij probleemloos een eind weg, en Never Go West' gespeeld op een sigarenkist was ronduit uitmuntend. En zelfs uit wat in elkaar geknutselde rommel (onder andere een stuk van zijn oude Chevy en wat kerstversiering!) en welgeteld één snaar weet de man muziek te toveren: zijn op een didley bo gespeelde, van een Bo Diddley-beat voorziene en dus zeer terecht Diddley Bo' getitelde was top.
Enig minpunt: Steves three string dance wonder de driesnarige gitaar waarop hij enkele jaren geleden zijn doorbraakplaat Dog House Boogie' maakte - gaf op het Pukkelpoppodium de geest. En dus werd er maar afgesloten met Chiggers', wellicht de enige song ever over insectenbeten. Ook lang niet slecht.
Hoogtepunt
Doe maar Walkin' Man', waarbij Steve als vanouds een meisje uit het publiek pikte en haar de song toezong.
Quote
Hey, it's a tough job, but somebody's gotta do it!' Steve tot het publiek, nadat hij datzelfde smeltende meisje richting backstage had laten leiden.
