Review: Sepultura - Roots

Trashmetal. Hardcore. Hoe je dit soort meeslepende teringherrie de­zer dagen ook wenst te noemen, het principe ervan is hoorbaar onveran­derd gebleven sinds Black Sabbath in de jaren zeventig het genre uit­vond: te laag gestemde gitaren wor­den d...

Trashmetal. Hardcore. Hoe je dit soort meeslepende teringherrie de­zer dagen ook wenst te noemen, het principe ervan is hoorbaar onveran­derd gebleven sinds Black Sabbath in de jaren zeventig het genre uit­vond: te laag gestemde gitaren wor­den door een batterij Marshall- en Mesa Boogie-versterkers gejaagd ter creatie van een loodzware en gena­deloos in het middenrif porrende riff-a-thon, waarbij het erop aan­komt de eerste rijen haast letterlijk weg te blazen, zodanig dat hun wangen en wenkbrauwen verschrikt achteruittrekken bij ieder snok aan de snare. Een fenomeen dat onder metal-freaks bekend staat als het 'instant facelift'-effect.

Sepultura kan er wat van. Dat hebben ze uitvoerig gedemonstreerd met platen als 'Arise' en 'Chaos AD', waarmee ze vanuit het verre Brazilië de internationale metalmarkt hebben veroverd. Ook live hebben ze van niemand nog lessen te leren, zo­als iedereen weet die ooit tijdens een van hun concerten op de eerste rij stond en aldus zijn trommelvlie­zen heeft blootgesteld aan het deci­bel-equivalent van een Keith Moon-drumsolo. Wat doet een zich respec­terende trashmetalgroep als de strijd gestreden is en de concurren­tie overmeesterd? Nog iets luider spelen, natuurlijk. Maar die truc hadden ze met 'Chaos AD' al toege­past. Dus besloten de heren om zich, zoals alle echte rocksterren vroeg of laat doen, te herbronnen en naar hun roots op zoek te gaan. Een queeste die Max Cavalera, Andreas Kisser, Igor Cavalera en Paulo Jr. het Amazonewoud invoerde, waar ze hun roots bloody roots bij de India­nen van de Xavante-stam vonden. Aan de hoesfoto's te zien werd er uitbundig verbroederd en werd de vondst gevierd met meer dan een potje lichaamsverf. Het scheelde blijkbaar maar een haar of schij­ven werden in onderlippen ge­schoven en neuzen door kaak­beenderen gepierced. De Xavantes van hun kant werden bereid gevonden een potje te jammen ('ltsari'). Ze moeten hebben ge­dacht: dit mag dan sprekend lij­ken op het gevreesde geluid van een op de hoogste stand razende kettingzaag, maar het laat de bomen tenminste staan en het houdt even­goed de slangen weg.

Zoals dat in het genre gebruikelijk is wordt er riff-gewijs grenzeloos ge­masturbeerd maar tussendoor wordt ook herhaaldelijk aan de berimbau, de éénsnarige regenwoudgitaar, ge­trokken. Een mij volslagen onbekend instrument waarover ik enkel kan zeggen: de Stratocaster heeft voor­alsnog niets te vrezen. Zanger Max Cavalera kwijt zich overal met verve van zijn taak en die is niet min: te­gen de gitaren op brullen met het timbre van een veestende manne­tjes-olifant. Het is een schrikwek­kend geluid, maar best opwindend. Vooral, zo heb ik me laten vertellen, als je een wijfjes-olifant bent.

'Cut-throat'
'Ratamahatta'
'Endangered Species'
Carlinhos Brown
tribal trash
. 'Look away'
Mike Patton
DJ Lethal
H