Review: Shameboy op Rock Werchter 2010 (Pyramid Marquee)

Luuk Cox en zijn Shameboy hebben intussen al een resem dancehits, hand-en-span-diensten aan grote namen als Buscemi en Arsenal, én een plekje op de affiche van Werchter 2009 op hun naam staan. Bovendien had er naar verluidt al lang een MIA-award op hun schoorsteenmantel gestaan, mocht Regi niet - euh - Regi zijn. Meer is er niet nodig om onze nieuwsgierigheid te prikkelen…

Het optreden

… die jammer genoeg al na een paar minuten vakkundig om zeep geholpen werd.

Zo'n concert van Shameboy is een gelegenheid als geen ander om je bij af te vragen wat je daar als reviewer eigenlijk staat te doen. Wij hoorden vakkundig in elkaar gedraaide dance-deunen, sirenes die op het juiste moment begonnen te loeien, Daft Punk-scratches en acid bleeps die schroeiden waar het hoorde, vakkundig getimede climaxes en abrupte stiltes. We hadden echter op veel meer eigen smoelwerk, scherpe randen, geïnspireerde ritmes, een paar vonkjes originaliteit of desnoods een paar echt memorabele melodieën gehoopt.

Snel, voor u de commentaarlijntjes begint vol te schelden: nee, we luisteren niet enkel naar Neil Young en Radiohead, en toch lijkt het erop dat we de ballen snappen van Shameboy, want u benaderde tijdens dit concert met gemak het niveau van extase dat het Duitse legioen moet gevoeld hebben toen de Mannschaft dat vierde doelpunt tegen Argentinië tegen de netten werkte. U negeerde collectief de moordende hitte en hoste door de tent, crowdsurfte, ging op commando door de knieën, mikte bekertjes bier naar het dak van de Marquee, pakte spontaan uit met joelkoren en danste zich tot op het randje van de dehydratatie: zo blij was u met Shameboy.

Wat meteen ook de zinloosheid van deze review aantoont. Wij hoorden en zagen vanmiddag een machine aan het werk. Een perfect afgestelde machine, dat wel, maar van een pletwals of een bullet train vragen we ons ook niet telkens weer af hoe hij presteert. Shameboy functioneerde gewoon, zonder glitches, en u danste. Punt.

Een neutrale 2 sterren als compromis dan maar?

Hoogtepunt

De vlot wegbliepende pulpdance van ReChoque' die vrolijk naar de allervroegste synthpopdagen verwees.

Quote

Werchter, ge zijt zot!' vond ook Cox.