Review: Shark Tale
Zijn er in Hollywood industriële spionnen actief? In 1998 bracht Dreamworks, het productiehuis van Katzenberg & Spielberg, de mierenfilm 'Antz' uit, terwijl grote concurrent Disney vrijwel simultaan uitpakte met 'A Bug's Life'. En zes maande...
Zijn er in Hollywood industriële spionnen actief? In 1998 bracht Dreamworks, het productiehuis van Katzenberg & Spielberg, de mierenfilm 'Antz' uit, terwijl grote concurrent Disney vrijwel simultaan uitpakte met 'A Bug's Life'. En zes maanden nadat Disney onderwater is gegaan met het fantastische 'Finding Nemo', komt Dreamworks nu aanzetten met 'Shark Tale'. Smells fishy! De pr-afdeling van Dreamworks haast zich om te beklemtonen dat de film al heel lang in de maak was, maar het haalt weinig uit: 'Shark Tale' zadelt de toeschouwer op met een hopeloos déjà vis-effect (zelfs de vegetarische witte haai is weer van de partij). Toch één groot verschil: de diepzeewereld in 'Finding Nemo' was stúkken inventiever en kleurrijker uitgewerkt. Verschil nummer twee: terwijl 'Finding Nemo', ondanks de overvloedige knipoogjes naar de popcultuur, in wezen een lekker oubollige Disney bleef (hartverscheurend ouderlijk drama inbegrepen), bestaat 'Shark Tale' alléén maar uit voor de hand liggende knipoogjes, inside jokes, woordspelingen en flauwe referenties (naar de gangsterfilm met name). De film hanteert dus dezelfde dubbele bodem-strategie als 'Shrek', maar díé had tenminste nog een hoop geweldige personages in de aanbieding. 'Shark Tale' heeft zelfs dát niet: hoe kan je nou in godsnaam sympathie hebben voor een op Will Smith gemodelleerde hiphop-vis die voortdurend manische ongein uitkraamt en op het eind een knoert van een zedenles opdreunt? Laat de biefstukken aanrukken: deze vis ruikt bedorven.
