Review: Slayer op de Lokerse Feesten
In Nieuwpoort zette een overijverige sluisbewaarder welhaast half Vlaanderen onder water, in de veronderstelling dat den Duits wederom binnengevallen was. Uit nader onderzoek bleek het echter om de basdrum van Slayer te gaan, die rechtstreekse oorzaak was voor het bijzonder onchristelijke kabaal.
Het moet een ongemakkelijk sfeertje opgeleverd hebben, daar in de backstage van de Lokerse Feesten. Al zwetend na zijn optreden met Suicidal Tendencies liep Dave Lombardo wellicht zijn voormalige handlangers van Slayer tegen het lijf. Diens plaats werd na een financieel dispuut ingepikt door menselijke drummachine Paul Bostaph, wiens voetjes onze sluisbewaarder ei zo na tot actie noopten. Zoals de Amerikaanse bard Meghan Trainor reeds enkele jaren geleden zong: it’s all about that bass!
Beginnen deden ze moedig met ‘Repentless’, de titeltrack van hun meest recente album. We zeggen moedig, aangezien metalbands met zoveel kilometers op de teller doorgaans snel teruggrijpen naar ouder materiaal. In dit geval onnodig: ‘Repentless’ – en met uitbreiding de hele plaat – hoeft geenszins onder te doen.
Met Gary Holt – wiens geesteskindje Exodus eveneens legendarisch te noemen is - en Kerry King heeft Slayer dan ook niet alleen uitermate vaardige gitaristen, maar ook briljante songschrijvers in huis. De vrouw van een Slayer-gitarist sterft alvast een voldane dood, als u begrijpt wat we bedoelen. Exponent daarvan is ‘Raining Blood’, het iconische nummer dat dit jaar 30 kaarsjes uitblaast en wij op Guitar Hero niet eens op easy kunnen vervolledigen.
Daarna vuurde de band de ene klassieker na de andere af op het publiek. Het publiek opzwepen? Niet nodig, de muziek zal wel voor zichzelf spreken. Bindteksten? Duren te lang, er dienen noten gespeeld te worden! De keren dat frontman Tom Araya – die er overigens meer en meer als een duivelse versie van de Kerstman bijloopt – enkele zinnetjes uit zijn strot kneep, maakten snel duidelijk waarom: niemand had de arme man verteld dat het not done is om een Vlaams publiek in het Frans toe te spreken.
Hoewel de kaap van de 50 inmiddels vlotjes overschreven is, is van terugval geen sprake. We hebben de vingersnelheid van Holt en King al toegelicht en ook de stem van Araya vertoont weinig slijt, getuige een langgerekte kreet aan het begin van ‘Angel of Death’. Een nummer dat postuum werd opgedragen aan Jeff Hanneman, die enkele jaren overleed nadat zijn lever het begaf ten gevolge van een spinnenbeet en sloten bier.
Maar ook dat is Slayer: Metal in al zijn facetten. Een welverdiende 3,5 sterren voor de halfgoden van de trashmetal. Long may they reign!
