Review: Soft Cell - Cruelty Without Beauty
Als wij terugdenken aan de jaren tachtig - een mens heeft soms niets beters te doen - toont de film in ons hoofd hitlijsten vol op malle synthesizerdeunen heen en weer deinende poedelkapsels. Blancmange, Human League, Depeche Mode, Heaven 17, Bronski...
Als wij terugdenken aan de jaren tachtig - een mens heeft soms niets beters te doen - toont de film in ons hoofd hitlijsten vol op malle synthesizerdeunen heen en weer deinende poedelkapsels. Blancmange, Human League, Depeche Mode, Heaven 17, Bronski Beat: het wáren inderdaad crisisjaren. Soft Cell vonden we wel goed. Hun muziek klonk als de soundtrack bij een wandeling door de rosse buurt, en Marc Almond en Dave Ball hadden tenminste persoonlijkheid, een indrukwekkende reeks tatoeages en - niet onbelangrijk - goeie nummers, gaande van onstuitbare floorfillers ('Tainted Love') tot sublieme edelkitsch ('Torch', 'Say Hello Wave Goodbye'). Vier platen lang verkenden ze met succes het terrein tussen Sodom en Gomorra. Daarna wierp Almond zich op zwierige orkestrale pop, waarin hij Burt Bacharach, The Walker Brothers en Jacques Brel citeerde, lang vóór dat bon ton werd. Ball bleef trouw aan de elektronika en scoorde hits met het houseclubje The Grid.
Nu is er 'Cruelty Without Beauty', de eerste Soft Cell-plaat sinds achttien jaar. De reünie lag voor de hand: elektronisch gebliep uit de jaren tachtig wordt weer bijzonder cool bevonden, en David Gray heeft een hitje gescoord met 'Say Hello Wave Goodbye'. Met zijn stram in de beat gerangschikte kermisgeluiden klinkt 'Cruelty Without Beauty' alsof het twintig jaar geleden werd opgenomen, maar gedateerd is het niet: Soft Cell voegt hier zes nummers aan z'n eigen Best Of toe: de dreinende single 'Monoculture' - voorzien van een tekst die Naomi Klein instemmend doet knikken -, 'Le Grand Guignol', een ode aan de broken people, de kitchen sink drama's 'Together Alone' en 'Whatever It Takes', de John Barry-disco van 'Desperate' en de theatrale gekte van 'Caligula Syndrome'. Helaas hebben we de hoogtepunten daarmee gehad. De andere zes nummers gaan vlot uw oren binnen, maar komen er ook vlot weer uit: Almonds met strijkers behangen solowerk was een klasse sterker.
Kortom: 'Cruelty Without Beauty' zal de nostalgici niet teleurstellen, maar de peepshow van gisteren was toch spannender.
