Review: Soulwax op Pukkelpop 2016 (Dance Hall)

Naast optredens werden er ook interviews gegeven op Pukkelpop. Net nog eentje zien voorbijkomen met Tsar B, gisteren nog goed voor een aardige set. 'Ik leef hard, té hard', zuchtte ze in de kop. We hadden onze beste hoonlach willen bovenhalen, maar het geraas van de stoet trucks die het doorheen de jaren verzamelde slaaptekort van de broers Dewaele de wereld rondsjouwt, verstomde intussen alles.

De Beatles waren dan wel groter dan Jezus, als het over wederopstandingen gaat is het nog altijd Soulwax die het op punten haalt van de Goede Herder. De versie die zaterdagavond in de Dance Hall materialiseerde, zes jaar na de vorige verschijning, leek alweer in niets meer op wat vooraf ging. Het zwart-wit van het 'Nite Versions'-tijdperk was er nog, maar dat was het dan voor wie soberheid. Links, rechts, achterin: drie drumsets. In het midden: genoeg elektronica om het dichtstbijzijnde ruimteveer pirouettes te doen draaien, bediend door een broederpaar dat qua marktwaarde intussen zélf ettelijke spaceshuttles waard is. Noem het geen comeback, want het oude Soulwax wàs niet terug. Anno 2016 telt Soulwax immers zeven leden, waarvan we één herkenden als ex-Sepultura-drummer Igor Cavalera, en geen enkele als Bent Van Looy.

Alle begin is moeilijk, en dus was makkelijk anders: voor er goed en wel begonnen kon worden, moest het vernieuwde Soulwax eerst nog een nieuwe grondwet bijeenpennen. Voor het eerst sinds 'Any Minute Now' uit 2004 was er nieuw werk, onmiskenbaar verwant aan 'Nite Versions' maar niettemin een bastaardkind van een nog onbekende melodieuze bloedlijn. Voor het eerst in jaren zag je David Dewaele op een podium weer een gitaar omgorden, maar wie hoopte dat hij 'Much Against Everyone's Advice' zou inzetten stond voor lul.

Niet iedereen had genoeg vertrouwen in de Deewee-roetsjbaan en het nieuwe stelletje loopings dat voor hun ogen ingewijd werd, maar zij die geloofden werden beloond met een eerste herkenningspunt: daar was de bokkige synthlijn van 'Krack', en met de klim achter de rug begon de rotvaart naar beneden met die hobbelende 'E Talking'-baslijn, aangedreven door een trio aan drummers die elk een ander puzzelstukje meegebracht hadden. Er was het huilen van 'Miserable Girl', en uiteindelijk het triomferen: 'NY Excuse' deed wat het altijd doet, eender waar ter wereld, maar deed het eindelijk nog eens op eigen terrein.

Soulwax bekroonde én begon opnieuw op Pukkelpop. Wie goed keek, kon zelfs een Dewaele zien láchen achter zijn knoppen. Waarlijk, het zijn weer wondere tijden.

Dit vond ù van Soulwax op Pukkelpop: