Review: Sous le Sable
Er roert wat in de Franse filmerij. Wie Franse films nog steeds uitsluitend assocïeert met oeverloos gekwebbel, heeft 'Harry, un ami qui vous veut du bien' niet gezien, of moet dringend naar 'Sous le Sable' of 'Brotherhood of the Wolf'. Franse c...
Er roert wat in de Franse filmerij. Wie Franse films nog steeds uitsluitend assocïeert met oeverloos gekwebbel, heeft 'Harry, un ami qui vous veut du bien' niet gezien, of moet dringend naar 'Sous le Sable' of 'Brotherhood of the Wolf'. Franse cineasten beginnen namelijk in de smiezen te krijgen dat beelden soms veelzeggender zijn dialogen. François Ozon, de man die sneller filmt dan zijn schaduw, levert het bewijs met 'Sous le Sable': met amper drie, vier shots (van een koppel in een auto) slaagt hij erin een mysterieuze atmosfeer op te roepen, die zich als een ijskoude mist op de huid vastzet. Sterk! Tijdens een uitstapje naar het strand verdwijnt de echtgenoot van Marie (Charlotte Rampling) in het niets. Dood of vermist? Geen hond die het weet. 'Sous le Sable' zweemt nu eens naar 'Vertigo', dan weer naar 'The Sixth Sense', maar ontpopt zich uiteindelijk tot een prachtig portret van een vrouw die het verlies van haar geliefde tracht te verwerken. Ozon toont dat hij een grote film in zich heeft, maar dé blikvanger van 'Sous le Sable' is zonder twijfel Charlotte Rampling, een beetje ouder maar ook mooier en beter geworden. Onze ozonometer is formeel: twee sterren.
