Review: Spoon - Kill the Moonlight

We weten niet hoe het met u zit, maar wij hebben nog altijd te kampen met oncontroleerbare opstoten van kippenvel, wanneer we onverwacht 'The Seeker' van The Who horen of de kop van Terence Stamp zien opduiken. Allemaal de schuld van 'The Limey', die...

We weten niet hoe het met u zit, maar wij hebben nog altijd te kampen met oncontroleerbare opstoten van kippenvel, wanneer we onverwacht 'The Seeker' van The Who horen of de kop van Terence Stamp zien opduiken. Allemaal de schuld van 'The Limey', die gangsterfilm-met-streken die Steven Soderbergh na zijn triomfantelijke comeback met 'Out of Sight' op ons losliet, en die - zonder dat het er al te dik bovenop lag - naast een puike film ook een geslaagd experiment met flashbacks en chronologie was. We moesten aan 'The Limey' denken, toen we Spoons nieuwe plaat hoorden, omdat het viertal ook het lef heeft om op 'Kill the Moonlight' volop met de conventies van hun medium te spelen: alles wat niet strikt noodzakelijk is, hebben ze uit hun nummers weggesneden. Het lijkt wel alsof ze uit wilden zoeken hoever ze konden gaan zonder hun pop-feel te verliezen.

Een experimentele plaat is 'Kill the Moonlight' echter niet geworden. Britt Daniel schrijft nog altijd pure Spoon-songs: de single 'Jonathon Fisk' bijvoorbeeld, bezorgt je net zo'n pop-rush als 'Car Radio', en dat is ons favoriete Spoon-nummer ever. Zijn nieuwe songs klinken alleen gestroomlijnder en groovier dan vroeger. 'Small Stakes' is Suicide met orgeltjes in plaats van synths: Spoon heeft niet veel meer nodig dan een ruisende tamboerijn op de achtergrond en een paar welgemikte shots keyboard-bas om hoogspanning op te wekken. 'Stay Don't Go' wordt voortgestuwd door een doodsimpel human beatbox-ritme: op het parkeerterrein van een Brooklynse Keyfood-supermarkt word je er ongetwijfeld vierkant mee uitgelachen, maar in combinatie met die afgemeten glamrock-gitaar, Daniels falsetto-zang en die druppelende piano werkt het perfect.

'The Way We Get by' klinkt als gezandstraalde Kinks: geen gitaar, maar wél heel veel staccato piano, een paar losse verwijzingen naar The Stooges in de tekst ('We go to sleep to shake appeal', handclaps en tamboerijnen als komma's en punten, en drums die sissen als opspattend water. Op 'Kill the Moonlight' klinkt Spoon vooral sexy en ongedurig en onvoorspelbaar. De heren doen dat bovendien met zoveel achteloze klasse dat hun nieuwe plaat in onze hoek van het heelal zonder meer in de toptien van 2002 terechtkomt.

Tenzij het echtpaar Gooris-Pfaff in extremis nog met een tiendubbele conceptplaat rond hun hond komt aanzetten, natuurlijk.