Review: Steely Dan - Everything Must Go
Als kabouter Plop ooit komt te gaan, kan Walter Becker 'm aan de hoesfoto's te zien meteen vervangen: growing old graciously zit er voor de heren duidelijk niet in. Gelukkig blijft de muziek onevenaarbaar: witte stadsblues, de beste blazers ever, ijl...
Als kabouter Plop ooit komt te gaan, kan Walter Becker 'm aan de hoesfoto's te zien meteen vervangen: growing old graciously zit er voor de heren duidelijk niet in. Gelukkig blijft de muziek onevenaarbaar: witte stadsblues, de beste blazers ever, ijle, geile vrouwenbackings en dan de stem van Donald Fagen, die tussen neus en neusschot de verbazingwekkendste teksten neuzelt. 'Everything Must Go' is vintage Dan: warmer dan het door elektronica versmachte 'Two Against Nature', een cd die voorbij was voor je 't wist en maar goed ook.
Op opener 'The Last Mall' zoeken ze nog wat naar zichzelf, maar daarna gaan ze op beschaafd New Yorkse wijze geheel loos. 'Things I Miss the Most' is een wrang anti-liefdeslied met zoemend refrein en een tekst die erin hakt. 'Days Don't Really Last Forever/It's Getting Pretty Damn Close': het einde is in zicht, maar als er dit soort muziek over wordt gemaakt, kan een mens er vrede mee hebben.
'Blues Beach' is met zijn flippende orgels en het Chic-gitaartje van Becker een swingliaan van een song, die zo op 'Aja' had kunnen staan. Beter dan in 1977 zijn ze nooit geworden, en geëvolueerd zijn ze ook niet. Maar wat hindert het als je songs kan schrijven als 'Godwacker', waarin de geest van de oude soul rondwaart, met de neurastenieke gitaarfiorituren van Becker alweer in een fijne hoofdrol.
Op 'Slang of Ages' is het even schrikken, want Becker waagt zich aan zang: de eerste keer in een Steely Dan-context, dacht ik. 't Is een wat rare, half gesproken song over Beckers dagen vol drugs, maar weer gearrangeerd als een dikke diamant van De Beers.
Op 'Green Book' staan ingewikkelde gitaarsolo's die klinken of ze ter plekke uitgevonden zijn: 't blijven natuurlijk halve jazzkakkers, die twee. Daardoor blijft het allemaal wat braaf en bespringt mij de interessante gedachte: wat zou Marilyn Manson van dit materiaal gemaakt hebben, als hij de producer was geweest.
Ook 'Lunch with Gina' heeft een bigband-feel en handelt over de altijd weerkerende obsessie van beide heren voor jong en onbereikbaar geworden vlees: 'Hey Nineteen', maar dan 25 jaar later, en nog gefrustreerder.
Afsluiter en titelsong 'Everything Must Go' vat alles mooi samen: langoureus, vol eeuwig verlangen naar meer, en breedsporig gearrangeerd: o heer d'avond is weer gekomen is het thema, de wonderlijke sax is van de wonderlijke Walt Weiskopf.
Alles moet weg, behalve deze cd.
