Review: Steve Earle - The Revolution Starts... Now
Zolang er ergens ter wereld onrecht of hommeles is, zal Steve Earle cd's blijven maken. 'The Revolution Starts... Now', de titel zegt het al, barst weer van de grote boodschappen die u liefst nú! nog tot actie willen aanporren - Bush een bir zetten ...
Zolang er ergens ter wereld onrecht of hommeles is, zal Steve Earle cd's blijven maken. 'The Revolution Starts... Now', de titel zegt het al, barst weer van de grote boodschappen die u liefst nú! nog tot actie willen aanporren - Bush een bir zetten bijvoorbeeld - maar het moet ons van hart dat de formule ons een beetje begint te vervelen.
In de titelsong, die de plaat opent en later nog eens terugkeert als slotsong - het gevaar dat we 'm inmiddels al vergeten waren, was inderdaad niet onbestaande - zet Earle halverwege een wasknijper op de neus om ter verstrooiing zelf de backings over de strofe te zingen; behalve een set gefronste wenkbrauwen had dat op ons geen enkel effect. Met 'Home to Houston', geschreven vanuit het standpunt van een soldaat in Irak, en 'Rich Man's War' ('Just another poor boy of to fight a rich man's war', in andere omstandigheden ongetwijfeld een topper) hebben wij hetzelfde probleem als met 'Fahrenheit 9/11': met hoeveel goesting begin je te kijken c.q. luisteren naar iets waarvan je al op voorhand kunt raden wat het wordt?
Gelukkig bevat 'The Revolution' een paar songs waarvoor wij vriend Steve toch weer op onze blote knieën willen danken. Aan de openingszin van 'The Gringo's Tale' leidt de doorgewinterde countryfan al af dat het méér dan snor zit: 'I'm begging your pardon there stranger, but you look like you're new to this town'. Wij zitten klaar. 'If you buy me a strong drink of whisky, I'll tell you the tale of my life / It's long and it's sad but it fits me, and it may bring a tear to your eye'. Een prachtig verhaal dat pas halverwege, als wij in gedachten allang naakt over prairie aan het hollen zijn, een politiek kleurtje krijgt.
Dan is het wachten op het verplichte duet met Emmylou Harris, doorgaans driekwart ver op een Steve Earle-plaat. Bij nummer acht is het zover, en ook hier verklapt de openingszin topniveau: 'Early this morning I was washing my face, thinking 'bout going to town'. Beste platenfirma, zou meneer Earle alstublieft een Best Of mogen uitbrengen met niets dan duetten met mevrouw Harris? Liefst nog voor Kerstmis!
Hoogtepunt is 'I Thought You Should Know', een country-ballad over een man die de bui ziet hangen en zijn paraplu lang geleden heeft verpatst, met een refrein dat ons aan het beste van Novastar doet denken: 'If you're thinking about breaking my heart/You might as well pick up your little black dress and go/Somebody has already torn it apart/And I thought you should now'. En daar muziek bij!
Nog twee banaliteiten tussendoor: 'Condi, Condi' en 'F the CC', songs die veelbelovend beginnen maar waarbij we al vlug het gevoel kregen dat we ze al eens eerder en beter hebben gehoord, bovendien door Earle zelf.
Men mag een kip niet verwijten dat ze eieren legt, maar als ze in het circus wil blijven, moet ze met die eieren wel regelmatig een paar nieuwe kunstjes verzinnen. 3 op 11 is een buis. Volgend jaar beter, Steve!
