Review: Sting - ... All This Time
Sinds ik onlangs, tot aan de rand gevuld met alcohol, besloot dat 'Bring on the Night' van The Police - zéker als je het tegen windkracht 11 op een schandalig dure superinstallatie speelt - de béste song áller tijden is, wil ik Sting zijn gezeur o...
Sinds ik onlangs, tot aan de rand gevuld met alcohol, besloot dat 'Bring on the Night' van The Police - zéker als je het tegen windkracht 11 op een schandalig dure superinstallatie speelt - de béste song áller tijden is, wil ik Sting zijn gezeur over tantrische seks wel vergeven. Naar verluidt neemt zijn vrouw overigens een breiwerkje mee naar bed, voor als haar vent het weer in zijn ster krijgt en zes uur aan één stuk wil forniceren, maar dit terzijde.
De magie van The Police was onevenaarbaar, maar algauw bleek dat de groep alleen dreef op het talent van Sting: Andy Summers' carrière is sindsdien geïmplodeerd en van de drumgek Stewart Copeland verwachten we elk moment het bericht dat hij een heel dorp in Iowa heeft uitgemoord omdat een caissière in de lokale deli 'm scheef had bekeken.
Sting zelf werd lid van het selecte clubje rockmiljonairs - Jagger, Clapton et al. - dat wel teert op het verleden maar niet te lam is om ook nog nieuw werk uit te brengen. Op 11 september - dag der dagen - nam hij een live-cd op in een Italiaans palazzo, met daarop een royale greep uit zijn beste werk.
Diep in zijn hart heeft Sting spijt dat hij geen jazzneger is: er moeten tegenwoordig zoveel blue notes en picardische tertsen in de arrangementen zitten dat een kat er zijn jongen niet meer in terugvindt. Maar in een Toscaans paleis werkt het wel: de loepzuivere klank heeft de intimiteit van een kleine jazzclub, en de mens wordt begeleid door een waar leger fantastische muzikanten (Manu Katché op drums, Dominic Miller op fijne gitaren en nog meer dan een handvol moeiteloze virtuozen).
Zo krijgt 'Roxanne' een onweerstaanbare, basgedreven middenstuk en wordt 'Set Them Free' geheel okselfrisse swing, al hoor je aan Stings soms uitglijdende stem dat, ware hij een auto, zijn stembanden allang vervangen zouden zijn.
Op de liedjes waar hij niet luidkeels tegen de beat op moet schreeuwen, schittert hij het meest: het bijzonder toepasselijke 'Fragile', dat een licht samba-vernis krijgt, is daarvan een goed voorbeeld, of het mooi alle richtingen uitwaaierende 'A Thousand Years', waarop de bluestrompet van de op alle nummers schitterende Chris Botti gaten in de ziel brandt.
Ook 'Fields of Gold' krijgt een wonderschone, melancholieke versie, met klagende cello erbovenop, en alweer een gloeiende trompet maakt van 'Moon over Bourbon Street' een standard met rokerige Sinatra-klasse. Alleen bij 'Every Breath You Take' gaat Sting royaal uit de bocht: de paranoïde, donkere versie van The Police is onverbeterbaar, zeker in vergelijking met het paljasserige live-arrangement dat hij er nu bij heeft bedacht.
Maar dat foutje wordt geheel goedgemaakt door de rest: 'All This Time' bijvoorbeeld, waarin Sting de Steely Dan in zichzelf loslaat: een briljante, bekkenbreuken veroorzakende, glorieus groovende lél van een song. U merkt: wij zijn royaal geporteerd voor deze cd. Gelukkig zijn ze wél met hun fikken van 'Bring on the Night' afgebleven.
