Review: Storytelling
Regisseur Todd Solondz, de keizer van het cynisme (zie: 'Happiness'), slaat weer toe. Zijn nieuwste film, 'Storytelling', bevat weliswaar enkele buitengewoon geestige scènes - zoals die waarin de oudste zoon van een typisch suburban middle class-ech...
Regisseur Todd Solondz, de keizer van het cynisme (zie: 'Happiness'), slaat weer toe. Zijn nieuwste film, 'Storytelling', bevat weliswaar enkele buitengewoon geestige scènes - zoals die waarin de oudste zoon van een typisch suburban middle class-echtpaar via een ijzeren redenering tot de conclusie komt dat hij 'zonder Hitler niet was geboren' - maar snij die licht satirische bolster weg en je proeft alleen nog maar walg. Walg voor the American way of life. Walg voor de suburbs. Walg voor family values. Walg voor opgeblazen intellectuelen. Walg voor de manier waarop televisiemakers met de realiteit omspringen. Walg voor human interest. En, last but not least, walg voor Hollywood en voor lievige films als 'American Beauty' (let op de scène met het ronddwarrelende plastic zakje!). U hebt het begrepen: wie naar 'Storytelling' gaat kijken, zet maar beter eerst een misantropenhelm op. Solondz reageert zijn afkeer voor de menselijke species af in twee verschillende verhalen. 'Fiction', het eerste deel, draait rond Vi (Selma Blair), een onzekere studente die - in een snoeiharde seksscène - door haar zwarte literatuurprofessor hardhandig tegen de muur wordt gezet ('Say: fuck me hard, nigger!'). De diep vernederde Vi schrijft over haar rampzalig afgelopen one-night stand met haar professor een waarheidsgetrouw kortverhaal, dat door haar schampere medestudenten evenwel wordt afgedaan als 'racistisch' en 'ongeloofwaardig'. De droge commentaar van de al even schampere prof: 'Zodra je iets opschrijft, wordt het fictie.' Het tweede deel, 'Non-fiction', gaat over een schlemielige documentairemaker (rol van Paul Giamatti) die er in zijn drang om te scoren niet voor terugdeinst om de hoofdpersoon van zijn film, een getroebleerde slacker, tot op het bot te vernederen en als een beest in een kooi te kijk te zetten. Sign o' the times!
Akkoord, documentairemakers zijn tegenwoordig erg makkelijke doelwitten, en Solondz' boodschap ('De realiteit wordt constant verdraaid') breekt zeker geen potten, maar zijn aanval op de menselijke soort is zó scherp, zó venijnig en zó juist dat je achteraf gewoon zin hebt om het raam te openen en je televisietoestel pardoes naar buiten te kieperen (we zouden het nog gedaan hebben ook, maar 'Red Shoe Diaries' was op tv). Dat er, ondanks de stekende misantropische ondertoon, ook van 'Storytelling' valt te genieten, is de verdienste van de schitterende cast: komiek John Goodman legt een verrassend groot sérieux aan de dag, Julie Hagerty, Elaine Dickinson in 'Flying High', schittert als een oliedomme suburban moeder, Selma Blair en Paul Giamatti zijn revelaties. Toch kan je 'Storytelling' geen prettig kijkstuk noemen - het is een film die je met het schaamrood op de wangen naar huis stuurt, omdat hij je doet beseffen dat ook jij deel uitmaakt van de dolgedraaide wereld die hier genadeloos te kakken wordt gezet.
