Review: Strand of Oaks op Best Kept Secret 2015
Strand Of Oaks op Best Kept Secret 2015 Euforie op een wolk van verkalkt verdriet: ja, kom ik m'n bed wel voor uit.
Het is moeilijk níét van Timothy Showalter houden. Hij heeft een Jeroen Olyslaegerskop, en een Jeroen Olyslaegerskop is een góéie kop. In zijn borsthaar dromen vrouwen zich honderd hoogstpersoonlijk geknoopte vlechtjes. Op zijn armen verdringen tatoeages zich: trotse herinneringen aan kwaaie troosteloosheid. En je ziet z'n knoestige handen de zevende halve liter al openklikken terwijl de zesde nog niet op is - maar misschien doe ik nu aan projectie.
Een getorpedeerd zieltje, ook: opener 'HEAL' beloofde genezing, maar wel van een in de Bijbel gecensureerd kwaad. 'Goshen '97' klonk als een anthem voor de hopelozen die eindelijk weer fut krijgen, de gekwetsten die finally hun gordijnen voorzichtig openschuiven - ze duwen een cactus de vensterbank op en vragen 'm fluisterend om niet uit te drogen. En 'Shut In' jeukte je kleine traumaatjes bloedrood.
Als je dat écht wilde, kon je aan Midlake denken, en af en toe schoten Pixies me te binnen - maar misschien kwam dat gewoon omdat Pixies me nogal vaak te binnen schieten. Het meest van al zwommen mijn gedachten in een verbazend sierlijke schoolslag richting The War On Drugs. Showalter doet ook gewoon erg denken aan Adam Granduciel. In de manier waarop hij zorgzaam blijft vertellen terwijl rond hem de gitaren kniezwengelen. En in de manier waarop geen enkele song vrijblijvend is - in krap drie kwartier gooide Showalter alle doekjes voor het bloeden wég.
In 'Sterling' resoneerde de angstaanjagend hardnekkige paniek van liefdesverdriet, en de hunkerende zelfdestructie die daarmee paart - de rat die je ingewanden verslindt en met geen gif tot rust te manen is. En toen moest afsluiter 'JM' nog komen. Het is de wereldrecords wanhoop verpulverende ode van Strand Of Oaks aan Jason Molina, het betreurde genie achter Songs:Ohia en ander melancholisch moois. Molina treurde zich verloren, zag door het bos de in bloei staande cherry blossom tree niet meer, en eindigde met een snik te weinig en een slok te veel.
'JM' was een prangend, éérlijk eerbetoon aan de tedere, niet voor deze wereld gemaakte homo sentimentalicus: het hart ging in staking, het bloed pauzeerde, het snot bevroor. En ondertussen rolden tranen zich samen tot chaotische beekjes. Ze eindigden in het zand van het strand van Best Kept Secret, en daar hoorden ze te eindigen, en nooit meer verder te rollen.
Het moment
'JM' dus. Nooit werden mijn initialen voor zo'n eerbaar doel gebruikt.
Het publiek
Had - en dat deed Showalter duidelijk deugd - wel wat jongens in de rangen die nu al hun hoogtepunt van Best Kept beleefden.
En wat vond ú van het concert?
