Review: Stromae (AB)
Wild gerucht: de taalpolitie van Van Dale overweegt het woord 'genie' te vervangen door Stromae (o; inversie van maestro).
Zo klonk het woensdagavond althans, kort nadat Stromae (echte naam: Paul Van Haver) anderhalf uur lang tussen ellende en euforie door de Ancienne Belgique dribbelde. Stromae is, meer dan een Brusselaar die over kaduke kermisbeats sakkert, de megafoon van een 'verloren generatie'. Iemand die, net als Vincent Kompany, dúrft spreken. Iemand die een hele hand op de wonde legt: recht voor de raap, de verzuring recht in de ogen kijkend.
'Stromae is, meer dan een Brusselaar die over kaduke kermisbeats sakkert, de megafoon van een 'verloren generatie''
Of Stromae de wereld gaat redden? Neen, maar zijn muziek doet wel alle zorgen vergeten. 'Ne t'inquiète pas, tu vas danser', suste Van Haver in opener 'Ta Fête', dat zich tussen eurodance en afropop parkeerde. Anders dan het grauwe 'Bâtard' (met het geniale 'ni l'un, ni l'autre / bâtard, tu es, tu l'étais, et tu le restes') of de slaapkamerdance van 'Peace Or Violence' uit debuut 'Cheese', dat met flair neerplofte in de miljoenenberg van David Guetta.
Of Stromae nog meer uit die strot van 'm krijgt? Zeker, meneer. Wijze woorden, bijvoorbeeld: 'Landgenoten! Compatriotes!' Een begroeting als een ander, zo denkt u, maar 't was er wel één waarmee de Belg het fenomeen nationale trots uit de vergeetput viste. Van Haver sprak het publiek - waar mogelijk - in twee talen toe, en dat sierde hem. Evenals de humor ('j'ai changé de nationalité') als tegengif tegen de tristesse, die hem naar een overwinning piloteerde.
Of zijn boodschap verdronk in de beats? Nooit. Stromae wisselde in 'Te Quiero' een schaterlach voor een traan, vervloekte kanker in een subliem 'Quand C'est?' ('Mais oui on se connaît bien / tu as même voulu t’faire ma mère / tu as commencé par ses seins / et puis du poumon à mon père / tu t’en souviens?') en 'Tous Les Mêmes' was de sensuele paringsdans van Paul en Paola Van Haver - songs waarin hoop en droefheid zich opwarmden aan de ratatouille van beats en synths.
Of er naast al het smoelentrekken ook iets te zien viel? Een eclectische licht- en videoshow, waarin het merendeel van de tijd wiskundige figuren aan bod kwamen. Verder: een driehoedige band - een knipoog naar René Magritte - verscholen achter lichtgevende vierkantwortels. En ook: een leger van kleine, virtuele Stromaes die met hun choreografie van 'Carmen' en 'Humain à l'eau' die onnozole Psy te kakken zetten.
Of Stromae een wereldster is? Geen twijfel mogelijk. Halfweg 'Formidable' vielen twee Britse vrouwen elkaar al wenend in de armen. Ze verstonden de tekst niet eens, maar ze vóelden iets. Iets dat ene Jacques Brel in zijn graf bewaakt: de eerlijkheid en puurheid van de Franse chanson. Paul Van Haver is ook zo'n mooi mens: soms koppig misschien, maar nooit bang om tegen een muur aan te hollen.
'Alors On Danse' en 'Papaoutai', twee van de stevigste fundamenten, bekroonden de Grote Stromaeshow. Waarom nog eindejaarsvragen rondsturen en awards uitreiken als we de winnaar toch al kennen? Stromae, en niemand anders, is l'homme de l'année.
undefined
Het moment
'Tous Les Mêmes', of hoe de kasten van bewakingsagenten spontaan hun vrouwelijke danspasjes bovenhaalden.
Het publiek
Ergens tussen de 5 en 75 jaar. Franstalig, Duitstalig en Nederlandstalig. Belg. Mooi.
Quote
'Zwijg! Tu te tais!', waarna Stromae een fluitconcert over zich heen kreeg. In de AB hing de grimmige sfeer die ze bij RSC Anderlecht nooit hebben gekend.
Tweet
