Review: Super_collider - Raw Digits
Ooit zagen we de toekomst weerspiegeld in de uniformen van de bemanning van Moonbase Alpha, het getsjirp van Twiki uit 'Buck Rogers' en de intergalactische stoet space babes van Captain Kirk. Eén film - 'Blade Runner' - en één boek - d...
Ooit zagen we de toekomst weerspiegeld in de uniformen van de bemanning van Moonbase Alpha, het getsjirp van Twiki uit 'Buck Rogers' en de intergalactische stoet space babes van Captain Kirk. Eén film - 'Blade Runner' - en één boek - de cyberpunkroman 'Neuromancer' - maakten daar voorgoed een einde aan. Plots associeerden we 'futuristisch' met overbevolkte miljardensteden, giftige smog en blitse, wolkenkrabber-hoge reclamepanelen. De toekomst leek opeens chaotisch, dreigend én uitermate fascinerend. Het heeft lang geduurd, maar we hebben eindelijk een geschikte soundtrack bij die future gevonden.
Super_collider is een project van twee gerespecteerde techno-leveranciers, Jamie Lidell en Cristian Vogel, die een excuus zochten om eens alle regels van het genre aan hun moonboots te lappen. Op 'Head-On', hun debuut uit 1999, stonden nog echte songs met strofen en refreinen, weerklonken er volop funky keyboard-salvo's en werd elke plug-in known to man gebruikt. De muziek op 'Raw Digits' is trager, dieper en donkerder. Het is een plaat die je track na track moet veroveren, omdat ze - voor één keer is het écht waar - absoluut nergens mee te vergelijken is.
De beats komen uit alle mogelijke techno-, electronica-, breakbeat- en two-step-subgenres. Cristian Vogel vult ze aan met brokkelige funk, bijtende baspartijen en desolaat klinkende misthoorns. De helft van de tracks lijkt onder water te zijn opgenomen, en hier en daar klinkt het gesis en geratel op 'Raw Digits' behoorlijk buitenaards. Heel cool allemaal, maar we zijn pas echt aan de plaat verslingerd geraakt door Jamie Lidells zang. Lidell injecteert soul in de machinefunk van Vogel. Hij croont en swoont dwars door een batterij flanger-, delay- en andere effecten heen, klinkt als een diva in 'Soily Soul', steekt voortdurend Jamiroquai naar de kroon en haalt af en toe uit als Stevie Wonder in zijn beste dagen. Wanneer hij zingt, klinkt 'Raw Digits' als pure replicant-soul.
Met verwijzingen naar andere artiesten springen we het liefst heel omzichtig om: denk misschien aan Tricky in een gemene, apocalyptische bui; aan Prince die het ritme van de neerplensende regen in de straten van Minneapolis anno 2050 probeert te vatten; aan Timbaland die de hots heeft voor een foxy mecha uit 'Artificial Intelligence'. Maar luister vooral eens naar deze plaat, liefst met een koptelefoon op je oren. Begin met het sexy 'Gravity Rearrangin'' en geniet van de warme elektrische piano-druppels en de bassynth-partij van Matthew Herbert. Fast-forward daarna naar de space-gospel die 'Radianations on the Rise' heet en voel hoe 'Raw Digits' zich geleidelijk als een virus door je lichaam verspreidt. Eigenlijk - besef je - is de muziek beter dan de film en beter dan het boek. Het is hoog tijd voor een nieuwe 'Blade Runner' en een nieuwe 'Neuromancer'. De soundtrack heeft nu al een paar lichtjaren voorsprong. Nog één tip: Super_collider speelt op Pukkelpop.
