Review: Supergrass - I Should Coco
Supergrass, een trio teenagers uit Oxford, heeft op de debuut-cd 'I should coco' nog maar eens de popmuziek uitgevonden. Terwijl ze doende waren is er, niet helemaal ongemerkt, vanalles van The Jam, The Small Faces, The Who, The Buzzcocks, Madness, B...
Supergrass, een trio teenagers uit Oxford, heeft op de debuut-cd 'I should coco' nog maar eens de popmuziek uitgevonden. Terwijl ze doende waren is er, niet helemaal ongemerkt, vanalles van The Jam, The Small Faces, The Who, The Buzzcocks, Madness, Bowie én The Beatles en The Rolling Stones ingeslopen. Dat hebben ze uiteraard gemeen met de huidige lichting groepen (Oasis, Blur, Pulp, Elastica) die allemaal de Britpop uit de jaren zestig en zeventig in ere lijken te willen herstellen. Maar Gaz (19), Danny Goffey (20) en Mickey Quinn (24) onderscheiden zich van de rest door hun volslagen gebrek aan sterallures en praatjesmakerij. Ze leggen een zelden vertoond enthousiasme voor het alledaagse en het non-glamoureuze aan de dag, zingen bijzonder clever in mekaar gezette songs over neuskeutels en tongzoenen-achter-het-fietsenrek, en pakken over het algemeen uit met een ontwapenende nonchalance die niet meer werd vertoond sinds de Grote Baldini in '72, geblinddoekt en op één been, op een 200 meter hoog gespannen koord ging staan, en begon te jongleren met zijn vrouw, een draaiende kettingzaag en twee bowling-ballen.
Neem nu hun zwierige debuutsingle 'Caught by the fuzz', een song over mot hebben met je ma omdat je op straat werd betrapt met weed in je zakken. Het verhaal gaat dat sir Cliff of Richard laatst aan Gaz werd voorgesteld tijdens een EMI-diner. Cliffy vertrouwde hem toe: ik was ook nauwelijks zeventien toen mijn eerste single op de markt kwam. Waarop Gazz: 'Ah, maar ging hij ook over joints?'
Of neem het al even hupse 'Sitting up straight', over hoe het achteraan in de bus altijd leuker is dan vlak naast de chauffeur. Of het onweerstaanbaar niemendalletje 'We're not supposed to' waarvoor ze zo te horen een wolk helium hebben ingeademd en dat zich soepel buigt over alles wat je als tiener door je ouders wordt verboden. 'Sofa of my lethargy' en het niet eens twee minuten halende 'Time to go' werden dan weer onmiskenbaar onder invloed van 'Revolver' van The Beatles geschreven. Al even onweerstaanbaar zijn het punky, uit genoeglijke nonsens opgetrokken 'Mansize Rooster' - hij stoot een indrukwekkend kukeleku uit - of de Stones-oefening 'Time'. En helemaal door de knieën gaan we bij de verrukkelijke sixties-pop van 'Alright'. 'We are young, we are free, keep our teeth nice and clean, see our friends, see the lights, feel allright...' zingen ze, terwijl op de achtergrond 30 jaar popmuziek weerklinkt. Een song die dàt plekje van het gemoed beroert waar destijds ook 'In the summertime' van Mungo Jerry, 'The Young Ones' van Cliff, 'Lazy Sunday afternoon' van The Small Faces, 'The kids are allright' van The Who, 'Goodbye Blackberry Way' van The Move, 'Waterloo Sunset' van The Kinks, 'Coz I luv you' van Slade en 'House of Fun' van Madness in hebben gepord.
'I should coco' luidt de triomfantelijke terugkeer van all the young dudes in. Moge hun acné door de allerkrachtigste Clearasil worden getroffen.
