Review: T. Rex - The Very Best of

De beste manier om een in het slop geraakte carrière opnieuw aan te zwengelen is op spektakulaire wijze om het leven komen. Het volstaat geenszins om zoals Alex Harvey stilletjes te creperen op een kade in Zeebrugge of zoals Bill Haley in het eigen ...

De beste manier om een in het slop geraakte carrière opnieuw aan te zwengelen is op spektakulaire wijze om het leven komen. Het volstaat geenszins om zoals Alex Harvey stilletjes te creperen op een kade in Zeebrugge of zoals Bill Haley in het eigen bed het tijdige met het eeuwige te verwisselen. Ook in de dood moeten popsterren de factor entertainment in het oog houden, want hun laatste adem wordt even streng gerecenseerd als hun laatste plaat. Na een exuberante en controversiële carrière hoort men met een knal de pijp uit te gaan. De ware maître zet inmmers altijd zijn signatuur als het doek af is. Of gevallen.

Men dient dus een kogel op te vangen, zich met een vliegtuig in een wei te boren, met een laatste shot de hersenen naar hun moer te spuiten, het eigen braaksel kurkgewijs in de luchtpijp te rammen of met een auto tegen een eik te knallen.

Toen Marc Bolan op 16 september 1977 voor deze laatste optie koos, schoot de belangstelling voor T. Rex als een pijl de hoogte in. Zes maanden voordien was een bescheiden poging tot comeback ingezet. De punks waren namelijk tot de vaststelling gekomen dat ze alle helden afgeschoten hadden en er niemand meer overbleef om het gezellig over eens te zijn in het café. Je haar fluorescerend oranje verven en met een tondeuse van een fraai schaakmotief voorzien is één ding, maar een mens heeft een beetje houvast nodig. Lydon en Strummer waren voor de volgende generatie gereserveerd, dus werd het Bolan. Tenslotte had hij in '70 al bewezen van geen kleintje vervaard te zijn wat looks betreft en beschikte hij over een garderobe die zijn tijd ver vooruit was. Kortom, Bolans timing was vlekkeloos. Zijn houten kostuum was nog niet besteld of de eerste 'Greatest Hits' lag reeds in de winkels en toen de zerk erop werd geplaatst stond Bolan al op nr 1. 'Een nieuwe rock'n'roll-martelaar is geboren' blokletterde de pers, spits als altijd.

Twaalf jaar later wordt de zoveelste verzamelplaat/cd hier binnengegooid en zoals het dergelijke platen past is ze net niet volledig, aldus de toekomst van andere compilaties niet in gevaar brengend. Veel scheelt het echter niet: alleen 'Ride a white swan' ontbreekt. Maar 'Hot love', 'Jeepster', 'Get it on', 'Metal guru', 'Telegram Sam', 'Solid gold, easy action' en 'Children of the revolution' staan erop en nog flink overeind ook. Dit is het goud gepuurd, de rest van het zo geroemde T. Rex-repertoire bestaat slechts uit aanzetten tot of doorslagen van deze hits. Het zijn bloedsimpele, nichterig gezongen parels van rock; songs vol ongeduldige gitaren & kartonnen drums, en van een ranzigheid die toén al Princelijk was. Vandaar dat ik er geen kwaad wil van horen. En u?

(PDW)

---------------------------------------------------------

T.Rex: Electric Warrior
(De Werkgroep, 13 oktober 2001)