Review: Teddy Morgan - Freight
Hij maakte op het jongste Belgium Rhythm 'n' Blues Festival in Peer naar verluidt geen goeie beurt - te weinig blues en te veel verfrommelde Americana en desert rock volgens de puristen - maar laat dat u niet tegenhouden om 'Freight' van Teddy Morgan...
Hij maakte op het jongste Belgium Rhythm 'n' Blues Festival in Peer naar verluidt geen goeie beurt - te weinig blues en te veel verfrommelde Americana en desert rock volgens de puristen - maar laat dat u niet tegenhouden om 'Freight' van Teddy Morgan een welwillend oor te lenen. Want met de hulp van een paar vrienden-woestijnratten (het leven aan de rand van de woestijn in Tucson, Arizona zorgt voor dat typische, groezelige alt.country-geluid) uit Wilco, Uncle Tupelo, Son Volt, Cracker en Calexico levert Morgan met 'Freight' toch weer een fraai werkstuk af, waarop zijn fascinatie voor de blues, Bob Dylan, het singer-songwriterschap, Americana (die onbestemde mishmash van blues, rock, country, lange omzwervingen, eindeloosheid, loutering en goedkope lo-fi-studio's) en in mindere mate The Clash en The Stones in tien uitstekende nummers en twee bonus live tracks vorm krijgt.
Er wordt afgetrapt met de welgekozen cover 'No Such Pain as Love' van Willy DeVille, die de toon zet voor de plaat: verlaten worden, en hoe daarmee om te gaan. Het scherpst (én het mooist) wordt dat in het klauwende, als een vuile bluesrock uitgespuwde 'Train' verwoord: 'I want to ride this train/right off the tracks'. Een trein laten ontsporen, dat u daar nog niet aan gedacht hebt wanneer het even wat stroever ging met uw seksuele etiquette! Onmiddellijk daarna herstelt Morgan zich evenwel - met de breekbare, van weifeling doortrokken ballad 'Waiting' - en tussen die twee extreme emoties, wraak én vergiffenis, trashy bluesrockers én heldere ballads, wordt hij een cd lang heen en weer geslingerd. 'Train' en 'Waiting' zijn de hoogtepunten op 'Freight', maar ook het slepende 'Searching for You', het nog schrijnender 'World for the Knowing' (die pedal steel van Eric Heywood!), de vertrouwde Dylan-cover ('She Belongs to Me') en het in hetzelfde bad als 'Honky Tonk Women' gedompelde 'Round Every Bend' kunnen overtuigen. Voeg daar nog het koppel live-songs aan toe ('Moon So High', vorig jaar opgenomen in Nederland, en 'Along the Way' uit 2001, met het voltallige Calexico als backing) en u houdt over: een fijn schijfje. Dat u thuis kunt laten naspelen, want in oktober breit Morgan een verlengstuk aan zijn Europese tournee, en zegt hij zelf op www.teddymorgan.com: 'We have been known to play private 'house concerts/parties' while on the road. Please feel free to contact us if this interests you'. Het is eens wat anders dan uw karaoke-avond!
