Review: TeringTyfusTelex Vrijdag op Dour 2015

Eerst even terug naar het donderdagoptreden van KRS-One. Zelf stond ik in het midden van de zaal, en daar was het al bloedheet en spannend, maar de mannen die het Humofilmpje 'Sound of da police' hebben gemaakt, die moesten zich met de camera in de aanslag tot helemaal vooraan in een lauwe oven wagen, waar dan nog een halve volksverhuizing plaatsvond ook - iedereen eerst het podium op, en er daarna met veel tegenzin weer af.

En dat allemaal om heel even de KRS-One te filmen die na de pauze - inderdaad - 'Woop woop / that's the sound of da police' rapte. Knap werk.

Na KRS-Ones concert heb ik nog anderhalf uur te gaan voor Carl Craig en Mike Banks eraan beginnen. Er zwalpen op het Dourterrein veel betoeterde mensen rond, bij sommigen is de 'Recht op roes'-rittenkaart duidelijk opgebruikt. Er zijn mensen bij met sombrero's, één heeft zijn dierenpak tot de lenden opgerold en zich een zak wijn op de rug gehangen. Er is zelfs een Spiderman bij. Iemand met een vlag van Griekenland staat met iemand met een Bretoense vlag te praten. En men blijft vechten met de nieuwste lichting waterpistolen, die waarmee ook mijn zoon van vier kindsoldaat speelt als het warm is. ♢♢♢ Hoewel ik tijdens de set van Craig en Banks niet kon blijven stilstaan, ben ik niet gekomen om het kot mee af te breken. ♢♢♢ De eerste golf zwarte Detroit-dj's (Derrick May, Juan Atkins, Kevin Saunderson), die luisterde begin jaren '80 niet alleen naar Kraftwerk en Depeche Mode, die las toen ook Alvin Töfflers 'De derde golf', een profetie over technologie en de verwarring die erdoor ging ontstaan door razendsnelle veranderingen in onze sociale structuren. Carl Craig en Mike Banks zijn Detroiters van de tweede golf. Banks is de eerste die me ooit heeft doen dansen op techno. Ik bedoel niet: dansen op een liedje. Eerder na 20 minuten vasstellen dat je nog steeds aan de gang bent, en er nog niet mee willen ophouden. ♢♢♢ Banks' Underground Resistance, dat was hiphop en techno, paranoia en new wave, nieuwsuitzendingen en 'find your strength in the sound / and make your transition'. Van The Prodigy tot Aphex Twin en verder door naar vandaag, wat ik allemaal niet hoor voorbijkomen als ik ernaar luister. ♢♢♢ Carl Craig, dat is nog wat anders. Leg zijn 'At les' maar eens op, minimal music meets techno, die ondertussen ook leverbaar is in een versie met klassiek orkest, een beetje zoals de dansjazz van vroeger door George Gershwin en Duke Ellington met klassiek werd gemixt. Of luister naar Innerzone Orchestras 'Bug in the bassbin'. En naar eender wat van Paperclip People, een ander alter ego. ♢♢♢ Banks en Craig brengen in Dour via de Martin Luther Kingspeech 'I have a dream' de tent vrij snel naar een bonkend kookpunt, maar tussenin, in de talrijke rustmomenten, kan je ze ook dingen horen uitproberen, en is er constant onzekerheid over welk geluidje waar moet vallen. Ik heb het meer dan een uur volgehouden, op sierlijke wijze vanuit het verleden naar de mogelijke toekomst reizend, vanuit de straffe zweef terug naar de eenkennige bonk die me veel minder interesseert, tot ik als vanzelf op mijn Lite Single Easy Camp Mat in slaap viel. ♢♢♢ Ik maak de volgende dag Drenge mee, die in de brandende zon voor het hoofdpodium volop voor de song gaan. ♢♢♢ Deerhoof is goeie rockavant garde met een Japanse zottin aan de zang en de kniedans, een drummer die geen last van de warmte lijkt te hebben en een man zo cool als de Indiaan uit de koekoeksnestfilm op knalrode gitaar. Good times had! Maar de gasten die met een hobbelpaardhoofd en een open en dicht klappende parasol het springerige in het belachelijke trekken door absurd dansend door het publiek te trekken, die gasten hebben ook gelijk. ♢♢♢ Tony Allen, de koning van de Afrobeat, is jarig op het hoofdpodium. Hij wordt 75. Als Damon Albarn twee songs ('Go back' en 'Poison' van Rocket Juice and the Moon) meezingt is het prachtig. Als hij vraagt nog een nummertje te mogen meedoen, en de toetsenist van zijn plaats stoot om Augustus Pablo-achtige geluidjes in te voegen, wordt het al wat minder. De Franse rapper Oxmo Puccino vergalt daarna het feest met gepreek, de rest van de set is niet veel meer dan een loungeversie van de wervelende Fela Kutimuziek die de heer Allen mee heeft helpen fantastisch maken. ♢♢♢ Allens raad aan het eind is wel goed: 'Jullie zitten hier op een strak schema. Alle muziek waar je naar luistert is belangrijk. Ik heb er nog eentje voor jullie. So I just gave you Afrobeat. Accept it like it is.' ♢♢♢ Echt strak is mijn schema overigens niet, want ik wil naar Dours traagst op gang komenden: Sunn O))). De drie sluitende haakjes staan voor geluidsgolven. Het mochten er meer dan drie zijn, want in La Petite Maison Dans La Prairie hoor ik de golven van hun powerambient oceaanbergen worden. Er zit geen rookmachine in de groepsnaam, terwijl zelfs ter hoogte van de mixtafel mijn buurman een gorilla in de mist zou kunnen zijn. Aan de linkerkant is een stuk tentzeil opgeklapt, de zonnestralen en de Sunn O)))-rook vormen samen een raar licht aan het einde van de tunnel. Is er één beat gevallen? Nee. Is het moment waarop de eerste echt als gitaar herkenbare gitaar zich binnensmijt indrukwekkend? Jazeker. Vanuit het gat in de monnikpij wordt na een halve eeuwigheid gegrunt in twee talen: Latijn en Om mani padme hums. ♢♢♢ Brown note: misschien slaagt dit groepje er niet in bij me binnen te breken omdat ik niet met de oordoppen diep ingedrukt bij de speakers ben gaan staan. Mijn geldige excuus: ik ben bij het afreizen naar Dour al tevergeefs op zoek geweest naar de Immodium, en ben bang dat de infrasone Sunn O)))-frequenties op de darmen gaan werken. De reservekleren en de douches liggen ook op drie kilometer loopafstand. Kijk, tussen de Underground Resistance-droom 'Find your strength in the sound / make your transition' en de roekeloze oordopdaad dicht bij de trilkast zelf blijken vandaag gewoon darmflorawetten in de weg te staan. ♢♢♢ Omdat ik halftijds werk, moet ik er trouwens al na twee Dourdagen vandoor. ♢♢♢ Coco en Rosie mogen mijn festival afsluiten. Een paar jaar geleden hebben ze op een podium in Leuven de was uitgehangen. Nu niet. Maar hun kostuumwissels zijn blijkbaar nooit bijzaak. Bianca Cassidy (vandaag zonder opgetekende snor) en Sierra Cassidy (operavocalen al in topvorm tijdens de soundcheck) worden geholpen door hun beatboxer Tez, die in het middenstuk in z'n eentje een moeilijk startende auto nadoet. De toestenist/trompettist heet Takya Nakumara. Hij draagt gewoon een mini-bolhoed met een rekkertje. Maar in wat voor een garderobe deze vrouwen zich tooien, zeg! Aan het eind van de set heeft Bianca de klep van haar te grote honkbalpet achterstevoren gedraaid, en draagt ze een witte sportbeha met rode bollen boven een basketshort met vuurvlammen en blauwe sportkousen. Sierra gooit zich in bisnummer 'Turn me on' crowdsurfend in het publiek - topje, short en kousenbroek uitgevoerd in diverse roofkatmotieven. En toch weinig last gehad van ongewenste intimiteiten. ♢♢♢ Ik heb een dochter die op deze muziek koorddanst. Cocorosie is 'Tideland' van Terry Gilliam. 'In schemerland' van Astrid Lindgren. Dat was toen samen kijken en samen lezen. En nu is ze groot, en sta ik in m'n eentje naar Cocorosie te kijken, en ik vind het een prachtig Rijk der Vrouw. ♢♢♢ Luisterend naar Cocorosies in krakpiepknorverpakking komende concertopeners 'R.I.P. Burn Face' en 'End of time' sta ik de volgende dag in het centrum van Dour op bus 7 te wachten. Hier heb ik de dag ervoor croissants en een notitieboekje gekocht. 'Vijf nachten lang daveren de ramen', vertelde iemand. En geen van de me omringende huisjes heeft dubbele beglazing. 'Hoe lang is het rijden naar het station van Bergen?', vraag ik. 'Trois quarts d'heure de route', zegt de chauffeur. Ik laat de oortjes uit. Dat de mensen hier zo lief zijn verwondert me meer dan de schrijnende toestand waaronder dit stuk land gebukt gaat. Of u er zeer binnenkort uit terugkomt dan wel er ooit (opnieuw) naartoe gaat, wees een beetje lief terug.