Review: The Aviator
Een gloeierige winteravond in Los Angeles. Uw dienaar bevindt zich in het pompeuze Beverly Wilshire Hotel, waar de interviews rond 'The Aviator' net zijn afgelopen. We staan in de lobby te wachten op een collega, klaar om de gekke nacht van Los Angel...
Een gloeierige winteravond in Los Angeles. Uw dienaar bevindt zich in het pompeuze Beverly Wilshire Hotel, waar de interviews rond 'The Aviator' net zijn afgelopen. We staan in de lobby te wachten op een collega, klaar om de gekke nacht van Los Angeles in te duiken. De liftdeuren schuiven open en een klein, grijs, kalend mannetje stapt naar buiten: Martin Scorsese. Hij draagt een klein boekentasje en haast zich naar de ondergrondse parking, als een vermoeide kantoorklerk wiens dagtaak erop zit. Ook tijdens ons interview, enkele uren eerder, had Scorsese een nogal mistroostige indruk gemaakt. En níét alleen omdat hij de hele dag vervelende journalisten te woord had moeten staan; er was meer aan de hand. 'Mijn tijd is voorbij,' liet hij zich een paar keer ontvallen, en: 'Ik verwacht niets meer,' en 'Hoelang kan ik hier nog mee doorgaan?' We snapten het wel: Scorsese is een dinosaurus die heel toevallig de inslag van de komeet heeft overleefd. Hij is eigenlijk altijd een cineast van de gouden jaren zeventig gebleven, toen Hollywood enigszins laattijdig in de ban kwam van de alles-mag-en-niets-moet-atmosfeer van de sixties; toen mannen als Bogdanovich en Friedkin en Cimino en Coppola het mooie weer maakten; toen de studiobazen nog risico's durfden te nemen; toen kwaliteit nog belangrijker was dan kijkcijfers. Maar die tijden zijn voorbij - dit is de era van de megablockbusters, van 'Van Helsing' & Censydiam. Bogdanovich, Friedkin, Cimino, Coppola, ze zijn allemaal aan de kant geschoven, als broodkruimels van tafel geveegd. De artiesten zijn teruggefloten door de commerçanten. Geen wonder dat Scorsese zich een beetje ontheemd voelde.
Maar wij hebben nieuws voor hem: meneer Scorsese, uw tijd is níét voorbij. U hebt verdorie net een héérlijke film gemaakt! Goed, het klopt dat 'The Aviator' minder uw eigen ziel weerspiegelt dan 'Mean Streets' of 'Taxi Driver'. Eigenlijk was u op de set gewoon een huurling, gerekruteerd door producenten Leonardo DiCaprio en Michael Mann. So what? De filmvreugde spát van het scherm. U hebt zich zichtbaar eens goed kunnen uitleven - dat merk je aan de fantastische schwung die u in de film heeft gelegd, een schwung die we sinds 'Goodfellas' niet meer in een film van u hadden aangetroffen. Je merkt het ook aan de kleine details: de manier waarop u het madonnagezicht van Cate Blanchett belicht terwijl ze aan de stuurknuppel zit, bijvoorbeeld, of de manier waarop u Howard Hughes (DiCaprio) tijdens de première van diens oorlogsepos 'Hell's Angels' op de weggesmeten flitslampen van de fotografen laat trappen - klasse! De lijdensweg van 'Gangs of New York' lijkt vergeten, het filmplezier is terug. Akkoord, héél af en toe voel je dat 'The Aviator' niet helemaal úw film is, dat u een héél klein beetje op automatische piloot stond te regisseren (Howard Hughes kan nochtans een onversneden Scorsese-personage worden genoemd: een man die geen blijf weet met zijn obsessies). Sommige camerabewegingen - u kreeg duidelijk maar niet genoeg van die kraan - zijn een beetje voorspelbaar. Maar hey, doe gerust alsof u dát niet hebt gehoord. In zekere zin ontpopt u zich met 'The Aviator' als de evenknie van de grote John H
