Review: The Bear That Wasn't op Pukkelpop 2010 (Wablief?!)

Een handelsreiziger bracht ons zuinige luisterliedjes. Een bobcat om ons kippenvel op te scheppen bleek overbodig, maar toch: het schuchtere jongenslied won weer wat hartjes.

Het optreden

Nils Verresen is 23, maar nu al een handelsreiziger. Dapper brengt hij het zuinige luisterlied aan de man. Al sinds oktober vorig jaar hinkt hij rond door Vlaanderen, elke avond weer op zoek naar een slaapplaats - liedjes zijn zijn valuta. Die liedjes - ze staan ook keurig bij elkaar op debuutplaat And so it is morning dew' - kwam hij op Pukkelpop in de hoogst aimabele Wablief?!-tent spelen. Drie kwartier lang regeerde het frêle duo stem & akoestische gitaar, slim geruggesteund door een achtkoppige band - met onder meer heerlijk subtiele strijkers, en een innemende sirene die ook nog eens een ferm stukje dwarsfluit kwam spelen. Het resultaat: een melancholische, intimistische set vol weltschmerz, hikkende groeipijntjes en andere fraaie ongein die een mensenziel teistert zo rond z'n twintigste, en kloek geschat de vijf decennia daarna. De tent genoot, raspte het kippenvel van de armen, en sloot The Bear That Wasn't erin. Toch was er geen bobcat nodig om ons kippenvel op te scheppen - daarvoor vonden we 't allemaal toch iets te prematuur. Songs als Tony The Lion' en The Ballad of Two Raindrops' zijn live immers net iets te pluizige lichtgewichtjes, en her en der mist The Bear wat punch. Toch: als The Bony King of Nowhere het schuchtere jongenslied weer van onder het stof werkte, dan heeft hij straks met The Bear That Wasn't een geschikte partner in crime.

Hoogtepunt

Headphones', dat kekke singeltje. En inderdaad: deze beer wordt het best gesavoureerd met behulp van een kloeke koptelefoon.

Quote

Dit liedje gaat over twee kleine regendruppels. Het heet The Ballad of Two Raindrops.'