Review: The Beatles - Let It Be... Naked
Een kleine veertig jaar na datum zullen wij de verhitte controverse die in de jaren zestig rond The Beatles en The Rolling Stones woedde - vertel ons wie uw favoriete groep is, en wij zullen u zeggen wie u bent - nog een keer oppoken zie!
Want kijk,...
Een kleine veertig jaar na datum zullen wij de verhitte controverse die in de jaren zestig rond The Beatles en The Rolling Stones woedde - vertel ons wie uw favoriete groep is, en wij zullen u zeggen wie u bent - nog een keer oppoken zie!
Want kijk, vandaag dingen beide naar de prijs van bestverkochte eindejaarscadeau: de Beatles met de beruchte en veelbesproken gestripte re-release van 'Let It Be', toepasselijk 'Let It Be... Naked' geheten, en de Stones met 'Four Flicks', de vierdelige dvd-neerslag van hun recente Forty Licks World Tour, waarover ze vorige week in dit spannende periodiek uitgebreid vertelden.
Laten wij maar meteen kleur bekennen: 'Let It Be... Naked' valt tegen en 'Four Flicks' is een uniek en lillend document dat in geen enkele dvd-speler mag ontbreken! Voilà. En zeggen dat wij vroeger tot het Beatles-kamp behoorden en onlangs in Werchter de Stones-wei voortijdig hebben verlaten!
Het verhaal achter 'Let It Be... Naked': de langspeelplaat 'Let It Be' - live opgenomen in de studio in 1969 - moest de gelijknamige concertfilm ondersteunen, maar het instituut The Beatles verkeerde toen al in verregaande staat van ontbinding: de buitenwereld wist het nog niet maar het uiteenvallen van de groep was nog maar een kwestie van maanden. John, Paul, George noch Ringo waren geïnteresseerd in de plaat, en alleen Paul probeerde er als initiatiefnemer toch nog het beste van te maken. Zonder noemenswaardig succes evenwel, en achter zijn rug spraken John Lennon en George Harrison ten langen leste hun vriend Phil Spector aan om de plaat 'op te smukken'. De architect van de wall of sound deed dat op zijn bekende, overdadige manier. Paul McCartney - naar verluidt een rancuneus mannetje dat niks vergeet (herinner u hoe hij onlangs en tot grote ergernis van vele Beatlesfans zonder verpinken de songcredits Lennon/McCartney omdraaide) - zon sinds die vermaledijde dag op wraak, en bij deze heeft hij zijn gram gehaald: laag na laag werd de productie van Spector afgepeld en de studio-opname in zijn oorspronkelijke staat hersteld. Ook met de volgorde van de songs werd gerommeld (afsluiter 'Get Back' is nu bijvoorbeeld de opener, afgesloten wordt met 'Let It Be'), en het resultaat is een geheel niéuwe plaat. Die - oh paranoia in platenland - van Apple Records vooraf niet ter recensie mocht worden uitgestuurd; men moest ze bij de platenfirma gaan beluisteren. Ons niet gezien hoor, bàh!
Bij een eerste beluistering van 'Let It Be... Naked' voert lichte euforie de boventoon - Nieuw! Materiaal! Van! The! Beatles! - maar na meerdere beluisteringen is het tenslotte de ontgoocheling die het haalt: 'Let It Be' was een collectie mindere songs van een bekvechtende-groep-in-ontbinding, en dat wordt op 'Naked' alleen maar in de verf gezet. Want noem ons bij herhaling KV Mechelen-supporter, dan nog blijven wij erbij: 'The Long and Winding Road' en 'Let It Be' (beide McCartney-stroop van de allerzoetste appelen), 'One After 909', 'Two of Us', 'Don't Let Me Down' (een b-kantje dat niet op de originele vinylplaat staat) en 'I've Got a Feeling' zijn au fond geen sterke songs - sommige zelfs Beatles-onwaardig - en net die fond wordt hier blootgelegd. Van 'Across the Universe' is dan weer de grandeur afgeschraapt. Dat 'Get Back' en de Harrison-compositie 'I Me Mine' zich ook in hun blootje kiplekker voelen, mag u alleen tot aankoop inspireren als u werkelijk álles van de fab four op de plank wilt hebben, dus ook hun mindere stuff. Dat McCartney trouwens maar oppast, Phil Spector heeft al voor minder mensen doodgeschoten!
