Review: The Bony King of Nowhere op Pukkelpop 2009 (Wablief?!)
'Bonkers,' filosofeerde de enigmatische Dizzee Rascal toen wij op weg naar The Bony King of Nowhere langs de Marquee wandelden, en u ging nuts. Enigszins verward nestelden we ons vervolgens in de Wablief?!-tent, waar we drie kwartier lang in de luister-fluisterliedjes van Bram Vanparys mochten wonen - superieure melancholica for lovers.
Spaghetti koken. Spaghetti eten. Exact zolang duurt Alas My Love', het debuut van The Bony King of Nowhere, bij ons. 'Hij eet weer,' fluisteren de onderburen, alsof ze het over een anorectisch hondje hebben, telkens die hemelse tweeëntwintig minuten (ja, wij zijn schrokkers) door de ramen waaien. Het zijn héérlijke minuten, want Alas My Love' is zo'n plaatje dat meteen een abonnement neemt op een hartkamer of twee: in het land van de Bony King regeert de mooi gefezelde tristesse.
In de Wablief?! presenteerde zijne majesteit, geruggensteund door een vierkoppige groep, zowat de hele plaat, en ergens middenin waagde hij zich zelfs aan Een Nieuw Nummer. Tijdens My Invasions' moesten we ook nu weer denken aan de Radiohead van Paranoid Android', en God weet dat wij gráág aan de Radiohead van Paranoid Android' denken, maar voor het overige vroegen we ons vooral af of Nick Drake misschien ooit in het Gentse gevogeld heeft? Vanparys bedient zich van dezélfde frasering, dezélfde melancholie, en hetzélfde schonejongenssmoeltje - maar blijft hopelijk wel iets langer in dit tranendal rondschoffelen. Soit: Vanparys bracht zijn stil verdriet op meer dan overtuigende manier, en u wiegde uw lief / uw moeder / uw bakje frieten teder in de armen.
Hij mag dan bony zijn, en from nowhere, Bram Vanparys is welzeker een king. Bonkers!
Hoogtepunt
De eindeloze droefheid van Maria', inclusief opgevezen wall of sound: een bed vol vers gesteven linnen waarin wij maar wat graag een droomloos tukje wilden doen.
Quote
"Dorst?" Vanparys mikt een flesje water netjes in de handen van een smachtend meisje in het publiek.
