Review: The Butterfly Effect
Dig this: telkens wanneer de elfjarige Evan een trauma oploopt - bijvoorbeeld als Eric Stoltz in een donkere kelder zijn piemeltje filmt - wordt hij gevloerd door een onverklaarbare blackout. Ha, we zitten in een psychologisch drama, denk je dan. M...
Dig this: telkens wanneer de elfjarige Evan een trauma oploopt - bijvoorbeeld als Eric Stoltz in een donkere kelder zijn piemeltje filmt - wordt hij gevloerd door een onverklaarbare blackout. Ha, we zitten in een psychologisch drama, denk je dan. Maar wacht: wanneer Evan achttien is (en opgegroeid tot Ashton Kutcher, ook bekend als de toyboy van Demi Moore en lang geen onaardig acteur) ontdekt hij dat hij die blackouts kan aanwenden om een time warp op te roepen en naar het verleden te reizen, alwaar hij de toekomst telkens opnieuw in zijn voordeel tracht te wijzigen, - een onderneming die keer op keer zwaar in het honderd loopt. En zo ontpopt 'The Butterfly Effect' zich tot een goed functionerende en licht-filosofische mix tussen 'Stand By Me', 'Mystic River', 'The Twilight Zone' en 'Back To The Future'. Ondanks de redelijk van de pot gerukte plot en de ietwat klunzige speciale effecten, bespeurden we in 'The Butterfly Effect' een tragiek, een hardheid (Kutcher die zich in een gevangeniscel klaarmaakt om twee white trash-gevangenen oraal te bedienen: heavy!) en een emotionele eerlijkheid die je niet snel verwacht van een Amerikaanse teen-pic. 'Had ik maar op het juiste moment naar dat meisje geglimlacht, in plaats van haar te negeren, dan was ze misschien nu wel mijn liefje,' zo kunnen we de wanhoopsfilosofie van 'The Butterfly Effect' samenvatten. 'The Butterfly Effect' herkent dit soort typisch puberale gedachten voor wat ze zijn: symptomen van waarachtig verdriet.
