Review: The Chemical Brothers op Pukkelpop 2016 (Main Stage)

The Chemical Brothers is een verrukkelijke vrouw, van net beneden mijn leeftijd. Dit was - even tellen - mijn sixth night stand met haar. De vorige dateert van 14 jaar geleden, wij hadden toen in Werchter afgesproken. Zij belt altijd, en de voorwaarde is steevast dat ik haar moet delen met een aanzienlijke massa anderen. Ter voorbereiding raadt ze mij altijd aan ‘The Private Psychedelic Reel’ nog eens op te leggen, in de jaren negentig ons gezamenlijk moment supreme van de avond. De droomvrouw is veranderd, ‘The Private Psychedelic Reel’ bijvoorbeeld schitterde in Kiewit vooral door haar afwezigheid.

The C, the H, the E, the M, the I, the C, the A, the L, the BROTHERS. Maar da’s voor straks in de finale.

De intro komt in de vorm van het exact vijftig jaar oude Beatles-monument ‘Tomorrow Never Knows’. Het is de depri-crooner-versie van Junior Parker, die de tekst beter uitlicht: ‘Turn off your mind, relax and float down stream / It is not dying, it is not dying / Lay down all thoughts…’, en daarna blijft de naald in de groeven hupsen ter hoogte van ‘surrender to the void’.

Ed Simons, die met zijn kort haar, is terug. Hij is een tijdje gaan doctoreren, en liet het touren over aan de man die het beeld levert. Onlangs tweette hij: ‘Not spent a day in a tour bus for a while’.

‘Hey Boy Hey Girl’ verklaart het feest voor geopend. Doet het lichaam warmdraaien. De vleermuisoortjes floepen pas aan als ‘Sometimes I Feel So Deserted’ sierlijk binnenglijdt. De geest werkt nu ook. Check, dus!

‘Do It Again’ wordt in klank en beeld gemixt met ‘Get Yourself High’. ‘Go’ is nieuw, maar mag al tussen de greatest hits staan.

‘Oh you’ve only got blue eyes … green eyes … grey eyes’ uit ‘Temptation’ van New Order en ‘You should feel what I feel’ uit hun eigen ‘Star Guitar’ gaan als een mash up van de Dewaele Brothers door één draaideur.

Dj’s gebruiken fluitjes, toeters en claxons, de broers Chemical gebruiken de diepe donderslag van een tubaspeler. Na een korte house-intro - er kwamen heel veel dansgenres langs - flitsen glas-in-loodramen voorbij in ‘Setting Sun’. In ‘Saturate’ ontploffen waterballen op het scherm terwijl echte ballonnen over de hoofden rollen.

‘I’ll see you there’ klinkt als ‘Tomorrow Never Knows’ van The Beatles en masseert voor alle zekerheid het lichte ongenoegen weg dat straks zou kunnen komen opzetten als blijkt dat ‘The Private Psychedelic Reel’ er niet bij is. Nergens kon je de Brothers beter horen musiceren dan hier. Toevallig liep ik ’s ochtends - op weg naar Humo’s Bloghut - de wei op terwijl mensen die voor Chase & Status werken de soundcheck al klaarden. Ik was eerlijk gezegd blij verrast dat ze niet alleen een echte drum meehebben, maar ook een elektrische en een akoestische gitaar. Bij de Chemicals heb ik altijd mijn twijfels gehad. En ja, wat doen ze daar eigenlijk, op hun kookeiland? Die twijfels zijn nu weg.

‘Got Glint?’ is eigenlijk het eerste rustpunt in de show. Het doet aan Visage’s ‘Fade To grey’ denken, en heeft iets Air-derigs over zich. ‘Escape velocity’ is er nog eentje uit het geweldige ‘Further’ (eerder passeerde al 'Swoon', eigenlijk is deze show één lang uitgerekt Private Psychedelic Reel), vloeit eventjes over in ‘Under the Influence’, waarna de bommen ‘Galvanize’ en ‘Block Rockin’ Beats’ de droomset vervolmaken.

Allemahoela! Wunderbar! Over naar de studio.

Het moment

In klank: ALLES. In beeld: doe maar ‘Galvanize’, bijna aan het eind. Er was al een mager Michelinmannetje, een vallende man, een joggende vrouw, een dansende paspop gemaakt van balletjes, een pratend masker, een robot en en een samenvallen en -vloeien van Jongen en Meisje geweest, maar hier probeert Ijzerdraadman door de tralies te breken die gevormd worden door de echte lichtstralen op het podium. Prachtig! Uiteindelijk kan hij trouwens ontsnappen.

Het publiek

Verzinkte, vernikkelde en verchroomde rustig.

Quote

Geen. De tekst van ’Elektrobank’ zat wel veel prominenter in de mix dan op plaat: ’Who is dis doin' this synthetic type of alpha beta psychedelic funkin’? werd versneld en vertraagd, en kwam via beeld én klank van een in het wit geverfde zwarte man aan een oranje telefoon. Ik moest aan zwart geschminkte blanken denken die in de plaats van ‘coons’ of ‘negers’ optraden, en aan met gruis bedekte slachtoffers van een bomaanslag.

Dit vond ú van The Chemical Brothers op Pukkelpop