Review: The Chronicles of Riddick
Mogen wij u eens iets toevertrouwen? Sinds wij op acht-, negenjarige leeftijd het prachtige jeugdverhaal 'Rik en Fik op Saturnus' leerden kennen, zijn wij gezworen fans van het sciencefictiongenre. En dan hebben we het niet zozeer over de terneerdruk...
Mogen wij u eens iets toevertrouwen? Sinds wij op acht-, negenjarige leeftijd het prachtige jeugdverhaal 'Rik en Fik op Saturnus' leerden kennen, zijn wij gezworen fans van het sciencefictiongenre. En dan hebben we het niet zozeer over de terneerdrukkende, voor serieuze mensen bedoelde sciencefictionvisioenen van Philip K. Dick (zie 'Minority Report' en 'Blade Runner') of Isaac Asimov (zie 'I, Robot'), maar over de exotische sf-verhalen van George Lucas ('Star Wars'), Jack Vance ('The Demon Princes') en Frank Herbert ('Dune'), waarin kleurrijke helden in gestroomlijnde ruimteschepen stappen en naar verafgelegen sterrenstelsels flitsen, alwaar ze Shakesperiaans in de clinch gaan met al even kleurrijke booswichten (Darth Vader! Viole Falushe! Baron Harkonnen!). Goeie sciencefictionverhalen zijn als balsem voor de ziel: ze vormen - zelfs nog méér dan de stripverhalen van Jommeke - de ideale ontsnappingsroute uit dit liefdeloze tranendal. En dáárom, beste vrienden, hebben wij ons hart verpand aan 'The Chronicles of Riddick', een interplanetair sciencefictionavontuur dat u onweerstaanbaar uit uw stoeltje optilt en u met de snelheid van een komeet meevoert naar vreemde melkwegen en verre sterrenzwermen: en dat voor de prijs van een bioscoopticket! 'The Chronicles of Riddick' is het vervolg op 'Pitch Black', een uitstekende lowbudget-sciencefictionfilm uit 1999 over een groepje ruimtemannen die op een stikdonkere planeet crashen en zich, met plooibare blauwe neonlichten rond het lichaam gevouwen, vallend en struikelend naar de noodsloep trachten te reppen. Hoofdfiguur is de nog steeds de door premiejagers opgejaagde, met infraroodogen uitgeruste eenzaat Richard B. Riddick, die - om een lang verhaal kort te maken - dik tegen zijn wil verwikkeld raakt in de oorlog tussen de fascistische Necromangers en de rest van het heelal. In tegenstelling tot al die andere zomerse blockbusters, die allemaal in mekaar lijken over te lopen en nauwelijks een indruk nalaten, heeft 'The Chronicles of Riddick' tenminste een eigen stijl: de ruimtetuigen ogen fantastisch (check het schip van premiejager Toombs); de fraaie art direction doet een beetje denken aan 'Dune' (de zwaar onderschatte sciencefictionfilm van David Lynch die zeer dringend aan herwaardering toe is, maar dit geheel terzijde); de dialogen klinken geweldig ('Kijk uit voor de Necromangers... als ze je niet kunnen bekeren, zullen ze je doden!'); en de personages hoppen zonder al te veel plichtplegingen van de ene fantastische locatie naar de andere, zoals de verschroeiend hete planeet Crematoria, waar de helden zich de benen vanonder het lijf moeten rennen teneinde niet te worden gekookt door de razendsnel opkomende zon - meer moet dat niet zijn in deze kille bioscooptijden! Nog een reden om 'Riddick' aan het hart te drukken: de hoofdrol wordt vertolkt door onze favoriete actieheld Vin Diesel, die nu definitief de fakkel heeft overgenomen van de in de politiek weggezonken Arnold Schwarzenegger en de tot botox versmolten Sly Stallone. Diesel beschikt over een présence waar zelfs de meest hongerige wolven huilend van terugschrikken, een stem die rotsblokken vanop kilometers afstand kan fijnmalen (Diesel: 'Kyra! Get your ass MOVING!'), en een biceps waar je kathedralen op kunt bouwen. Kijk, 'The Chronicles of Riddick' is géén '2001', en vele toeschouwers zullen hier schouderophalend op neerkijken, maar voor iedereen die af en toe graag intergalactisch leeft, is dit een prima film. De treeplank van Riddicks ruimteschip is uitgeklapt; u mag nú instappen.
