Review: The Dresden Dolls - The Dresden Dolls
Amanda Palmer (zang, piano, songschrijfster, duivel-doet-al) en Brian Viglione (drums, percussie, occasioneel gitaar) uit Boston, Massachusetts hebben hun groepsnaam The Dresden Dolls vernuftig gekozen: hij dekt helemaal de lading. Met Dresden verw...
Amanda Palmer (zang, piano, songschrijfster, duivel-doet-al) en Brian Viglione (drums, percussie, occasioneel gitaar) uit Boston, Massachusetts hebben hun groepsnaam The Dresden Dolls vernuftig gekozen: hij dekt helemaal de lading. Met Dresden verwijzen ze naar de Weimar-republiek, het episch theater van Bertolt Brecht, entartete Kunst, de liedjes van Kurt Weill, het decadente Duitse cabaret waar Hitler zo'n afschuw van had (haal u de film 'Cabaret' met Liza Minnelli voor de geest); dolls staat voor de fragiliteit van porseleinen poppetjes, onschuld, het lievelingsspeeltje van jonge meisjes, tederheid; en bij de groepsnaam mag u gerust ook denken aan de oerpunk van The New York Dolls. Voeg bij dat alles een snuifje gothic, de onmiskenbare invloed van Patti Smith of de prille Nick Cave, de zotte uithalen van Nina Hagen, de vergeten Lewis Furey en de hamerende pianostijl van Jerry Lee Lewis, en u weet ongeveer waar u met deze debuutplaat (de live-demo 'A Is for Accident' buiten beschouwing gelaten) aan toe bent. De hoesfoto's van het geschminkte duo en het cd-boekje (ontworpen door Palmer) zetten een en ander nog extra in de verf.
De muziek op 'The Dresden Dolls' (slechts een zeldzame keer wordt aan piano en drums een cello, een viool, een akoestische gitaar, een bas of een elektrische gitaar toegevoegd) is de ene keer ingetogen, de andere keer uitgelaten, vaak in één en dezelfde song. Eerst strelen Palmer en Viglione hun instrument, vervolgens molesteren ze haast piano en drumtoestel; nu eens fluistert Palmer bijna onhoorbaar teder, dan weer schreeuwt ze als een wildebras van een grrrl. En het gaat ook regelmatig over niet-alledaagse onderwerpen - of 't moet zijn dat ú aan de ontbijttafel wel eens lastige wijven ('Girl Anachronism'), zelfverminking ('Bad Habit'), hermafrodieten ('Half Jack') of op muntstukken werkende loverboys ('Coin-Operated Boy') als gespreksthema aansnijdt. Palmer gebruikt graag dubbele bodems: in 'Coin-Operated Boy' bijvoorbeeld zoekt het hoofdpersonage haar seksuele heil bij een mechanische pop ('Many shapes and weights to choose from/I will never leave my bedroom/I will never cry at night again/wrap my arms around him and pretend' - eet dát, Evi Hanssen!) maar algauw blijkt dat zij het kreng is waar geen normale man bij wil blijven.
Af en toe ontwijkt The Dresden Dolls mit knapper Not enige langdradigheid (in het ruim acht minuten durende slotnummer 'Truce' bijvoorbeeld), maar daar staat genoeg moois tegenover om uw de gang naar de dichtstbijzijnde platenzaak toch aan te bevelen: het aanstekelijke 'Girl Anachronism', het alle kanten uitschietende kinderrijmpje dat 'Coin-Operated Boy' heet, het evenzeer meezingbare 'Missed Me', de girlgroup pastiche 'The Jeep Song' (Spector-iaans maar evenzeer mét hint naar 'Paint It Black' van The Stones) of de Patti Smith-sound-a-like 'The Perfect Fit' (met strofen als: 'I can't trap a mouse/but I can pet a cat/no, I'm really serious/I'm very good at that').
So far, so good? Niet eens, live zijn The Dresden Dolls nog beter, weten wij sinds hun showcase een paar maanden geleden in Parijs. Die erotische spanning! Zoals de twee hun instrumenten geselen! Zoals het gutsend zweet hun maquillage doet uitlopen! Zoals Amanda Palmer ongegeneerd wijdbeens aan de piano zit! Goh! Op 29 september treden ze op in de AB Club, Humo presenteert. Zeg niet: 'Wir haben es nicht gewusst!'
