Review: The Finn Brothers - Everyone Is Here

Voor het eerst in negen jaar hebben de broertjes Neil en Tim Finn hun stemmen nog eens verstrengeld, maar dé toetssteen voor 'Everyone Is Here' is níét de door de tijd ondergesneeuwde voorganger 'Finn', wel 'Woodface' - de enige Crowded House-plaa...

Voor het eerst in negen jaar hebben de broertjes Neil en Tim Finn hun stemmen nog eens verstrengeld, maar dé toetssteen voor 'Everyone Is Here' is níét de door de tijd ondergesneeuwde voorganger 'Finn', wel 'Woodface' - de enige Crowded House-plaat waarop ook Tim meedoet. 'Everyone Is Here' doet zelfs zo hard aan Crowded House denken dat de titel een gestrekte middenvinger lijkt aan het adres van afwezige housegenoten Paul Lester en Nick Seymour.

Gouden harmonieën vormen naar loffelijke Finn-gewoonte de ruggengraat van twaalf popsongs die, al geuren ze bijwijlen hevig naar de sixties (The Beatles! The Byrds!), toch weer heerlijk tijdloos zijn. Weinigen kunnen weemoed zo uitbundig laten klinken als Neil Finn ('Homesick'); in het melancholische 'Edible Flowers' trekken de broertjes een gezinsverpakking strijkers open, en ze houden genoeg over om er ook 'Nothing Wrong with You' warmpjes mee in te duffelen. Er mag ook uit de bol gegaan, zij het op smaakvolle wijze: zie 'Anything Can Happen' (dat handengeklap!), of de powerpop van 'All God's Children'.

Onze favoriet is slotsong 'Gentle Hum', waarin James Crabb eerst langzaam zijn accordeon op gang trekt (het lijkt haast een harmonium), waarna piano, drums en akoestische gitaar samen een traantje wegpinken en Neil & Tim het op een hartverscheurend geneurie zetten: één been in het graf, één blik op de sterren, u moet het horen om het te geloven.

Heel af en toe wordt 'Everyone Is Here' ondraaglijk licht ('A Life between Us'), maar verder is er volstrekt niks mis met dit plaatje. Maar het is het ondankbare lot van iedere artiest om altijd aan z'n beste werk afgemeten te worden, en dan moet gezegd: een klassieker als 'Woodface' hebben Neil en Tim ditmaal niet uit hun hart kunnen snijden; daarvoor ontbreekt die magical touch die stérke songs ook onvergetelijk maakt. Volgende keer echt everyone van Crowded House nog eens samenroepen, jongens?