Review: The Gaslamp Killer Experience op Down The Rabbit Hole 2015
The Jimi Hendrix Experience was een groepje van drie man. The Gaslamp Killer Experience is moeilijker te tellen. Uit tenor- en baritonsax, trompet, drum, percussie, cello, viool, toetsen, gitaar en bas komt een uur lang wat de voorman in zijn hoofd heeft zitten, en die voorman is DJ. Hij heet The Gaslamp Killer.
Onderweg naar Glastonbury heeft William Benjamin Bensussens - want zo heet The Gaslamp Killer echt - gisteren even halt gehouden in Stonehenge. Geen idee of hij in Nederland bij een dolmen of hunebed is gestopt. Wat ik wel weet? Dat ik een week geleden nog dacht dat de groep te veel op het psychedelische sentiment zou werken. Niks geen te veel. Dit is een goed geoliede knaller van een jazz-, hiphop- en anything goes-groep, die er hier en daar wat hallucinogeens over strooit. The Gaslamp Killer! Hij draagt een magiërsmantel boven een tie dye shirt, ziet eruit als een morph van Catweazle en Jeroen Olyslaegers, en komt niet echt uit de tijd van de gaslichtaanstekers naar hier geflitst.
Laten we bij deze hitte logisch blijven denken: dus kan hij in die tijd de gaslichtlantaarns ook niet zijn gaan doven. Hij was gewoon niet lang geleden, toen er al volop elektriciteit was, dj in een wijk in downtown San Diego die The Gaslamp District heet. Omdat hij als dj altijd veel volk wegjaagde werd hij The Gaslamp Killer genoemd. Op Down The Rabbit Hole wordt trouwens nergens en nooit volk weggejaagd. We beginnen het concert in een volle Teddy Widder met iets DJ Shadowachtigs: The Killer gooit hier vooral zijn eigen euhs in de mix.
De chaos van een stemmend orkest gaat over in de sfeer van twee goeie jazzplaten: één van Mingus en één van Coltrane. Waarna The Killer zelf van aan de draaitafels tussenkomt, ondermeer met de intro van 'Psyche rock' van Pierre Henry. 'Veins', met cello en viool in de hoofdrollen, lijkt hard op Moondogs 'Bird's lament'. Moondog leefde in New York op straat en was niet als Merlijn De Tovenaar maar wel als Leif Eriksson De Viking verkleed. In het mooie 'Apparitions' vertrekken we richtting oosten, eerst werkt een viool op de traanklieren, daarna een tenorsax. In het waanzinnige 'Nissim' gaan we nu hotsend en totsend de Bosporus over.
En vanaf dan wordt het moeilijk om u te vertellen wat we hier in Beuningen meemaken. Er is hiphop op z'n J. Dilla's, ik hoor weemoed die mij wegvioolt, sommige psychedelische muziek klinkt zoals we psychedelische muziek kennen en de jazzclusters in de blazers zijn van het niveau van grote jazzplaten. The Killer knipt ondertussen alles als een hiphop-dj (terwijl hij er ook de flow in houdt), staat iedereen als een gek rondlopend te dirigeren, begint over FKA Twigs ('You think we are sexy, wait til you see her'), roept heel de tijd zijn gitarist Amir Yaghmai aan ('Ik draaide al jaren Bollywoodplaten en Ethiopische muziek, maar dank zij hem en zijn groep The Heliocentrics heb ik nu de guts om mijn eigen wereldmuziek te schrijven'), vertelt over zijn Syrische en Libanese roots, bedankt de tieners op de eerste rijen voor hun enthousiasme ('Toen ik 15 was, stond ik wel niet op de eerste rij, ik lag met LSD in de modder') en doet Darth Vader na om 'In the dark' in te leiden. Van daar af herinner ik me weinig concreets, maar veel beestig goeds.
Wat u er van vond:
undefined
