Review: The Hickey Underworld op Dour 2012
Razend op plaat, rauw als een kilo biefstuk op het podium. The Hickey Underworld is een ervaring. Getekend: Younes Faltakh, die er met zijn baard en pet weer uitzag als kapitein van de SS Smeerlapperij. En reken maar dat u aan boord ging, of u nu wou of niet.
Younes Faltakh gorgelt elke morgen een handvol grind. Het is dat of hij had net voor het opgaan de dichtstbijzijnde asbak ad fundum geleegd, de peuken nog smeulend in de keel toen hij het podium opstapte. In elk geval: Faltakhs stem klonk vrijdag als iets wat je gewoonlijk hoort net voor je het in je broek doet.
Het is gemakkelijk je dood te lopen tegen de geluidsmuur die The Hickey Underworld optrekt, maar wie lef heeft en lang genoeg doorbeitelt, ziet structuur verschijnen in de overigens geweldige chaos. ‘Thierry’ bleek een nummer met een hart van pop, maar dan in een jas van leer en pinnen gestoken. Zelfde verhaal bij Mystery Bruise: vijl de hoeken eraf, leg het in de mond van een Dave Grohl en je hebt geheid een gladde hit. Maar laten we nu niemand op ideeën brengen.
Genre
Hardrock
Hoogtepunt?
Kop of munt: het psychedelische Cold Embrace, of de rotvuile funk van The Frog. Die eerste is een beetje wat Kyuss’ El Rodeo zou zijn mocht het in Vlaanderen geschreven zijn in plaats van in de woestijn, de tweede klonk dan weer als een mokkel met alle rondingen op de juiste plaats en een .44 magnum achter de rug.
Dieptepunt?
De rookmachine, die blijkbaar ook voorzien was van een overdrive-pedaal. Riep in het beste geval een samenzweerderige sfeer op, maakte in het slechtste geval het hele podium onzichtbaar.
Blikvanger?
Wat de gitaar van Faltakh hem misdaan had, weten we niet. Maar zoals hij tekeer ging op het stuk hout zou je denken dat het net zijn moeder een hoer genoemd had. De snaren vlogen er op een bepaald moment zelfs af halfweg een nummer.
Quote?
Zijn hier mensen van Nijvel? Van de Kempen? - Bassist Georgios Tsakiridis vraagt zich tussendoor af waar u nu eigenlijk vandaan komt.
Applausmeter?
undefined
