Review: The Hickey Underworld op Pukkelpop 2014 (Wablief?!)
Koorts, en de glazen thermometer die ijlings afbrak in uw reet: The Hickey Underworld is terug.
Er is goed nieuws en er is slecht nieuws. Het slechte nieuws eerst? Zo kennen we u. De roversbende van The Hickey Underworld is een medeplichtige armer: Jonas Govaerts, sinds jaar en dag verantwoordelijk voor gitaargeweld en vluchtwagens, moest te veel worstelen met z’n kaduke oren om er nog plezier in te hebben. Het goede nieuws? Z’n vervanger heet Tim Vanhamel - een notoir miljonair, hebben we ons laten vertellen. Of toch iets in die aard.
Eens even nageteld, en het klopt: er was nog welgeteld één gitarist te lande die vlotjes kon meedraaien in de compleet uit z’n hengsels geslagen pokkeherrie van The Hickey Underworld. Het gerucht gaat de ronde dat wie de groepsnaam van The Hickey drie keer luidop zegt in de spiegel meteen bezoek krijgt van de groepsleden, die vervolgens prompt naar de dichtstbijzijnde nachtwinkel zullen vragen. Tim Vanhamel probeerde het, kende de weg, en voor we het wisten bloeide er iets moois in de Wablief?!.
Een huwelijk dat gestoeld is op drie keer seks per dag en voor de rest de huisraad naar elkaars kop mikken: ‘Whistling’ luidde The Hickey Underworld 2.0 in. Létterlijk: de volgende drie of wat nummers waren nagelnieuw. Goed opletten dus, en ondertussen bijhouden hoeveel klappen we incasseerden. We zijn gestopt met tellen toen onze vingers op waren. Net op tijd, want daar kwam ‘The Frog’ al met een hopje de drempelwaarden voor de hoeveelheid weird per vierkante meter overschrijden. Jonas Govaerts kwam de tweede stem verzorgen, for old times’ sake, terwijl op de achtergrond Johannes Verschaeve van The Van Jets halfnaakt en in z’n eentje de bijhorende videoclip – zoek ‘m op, écht – kwam naspelen.
Volgde: psychotische porno in ‘Cold Embrace’, met Vanhamel die in elke strofe een nieuwe beroerte beleefde, een vlijmscherp ‘Blonde Fire’, en een ronduit triomfantelijk ‘Future Words’. Heel even was The Hickey Underworld de grootste groep ter wereld – dat het godverdomme tijd werd.
Nog een gerucht gehoord op weg naar de backstage, nadat we de tent uitgejaagd waren door een hevig rond zich heen meppend ‘Flamencorpse’: als je de stem van Younes Faltakh instelt als beltoon, moet je nooit meer je gsm-factuur betalen. Het worden mooie tijden.
Het moment
Faltakh, in de mooiste lelijke wollen trui die we ooit zagen, en Vanhamel, in hawaïhemd, die er gezamenlijk de laatste noten van ‘Flamencorpse’ uitpersten en elkaar in de armen vielen. Ontwerpers over de hele wereld pasten snel hun ontwerpen voor hun komende wintercollectie aan.
Quote
‘Kent hier iemand mijn moeder? Iedereen? Dat zal ze graag horen’ – ‘Uw moeder’-grappen: bij The Hickey Underworld zijn ze nooit uit de mode geweest.
