Review: The Italian Job
Het klinkt misschien gek, maar de belangrijkste reden waarom wij zo hard hebben genoten van 'The Italian Job', is dat het een volstrekt onbelangrijk niemendalletje is. 'The Italian Job' heet de remake te zijn van de gelijknamige en al even nietsbedui...
Het klinkt misschien gek, maar de belangrijkste reden waarom wij zo hard hebben genoten van 'The Italian Job', is dat het een volstrekt onbelangrijk niemendalletje is. 'The Italian Job' heet de remake te zijn van de gelijknamige en al even nietsbeduidende Michael Caine-film uit 1969 (herinner u de gastrol van Noel Coward, de achtervolging met de Mini's door Turijn en die laatste, schitterende scène met de bus en de schuivende goudstaven), maar de actie is verplaatst naar Venetië en Los Angeles en nu is het Mark Wahlberg die met de goudstaven tracht te ontkomen. 'The Italian Job' gaat helemaal nergens over, dient geen enkel hoger belang en laat niet de minste indruk na, maar toch is dit een behoorlijk genietbaar, perfect getrimd en gestroomlijnd en met lichte komische toetsen doorspekt mini-thrillertje waar een aanstekelijk soort onbenulligheid van uitgaat. Charlize Theron is de beauty van dienst, de sidekicks komen geinig uit de hoek - Seth Green speelt een computernerd die beweert dat hij Napster heeft uitgevonden - en Edward Norton, die dik tegen zijn zin meespeelde (hij had nog contractuele verplichtingen), is zelfs onbetaalbaar: de ergernis die zichtbaar op Nortons gezicht staat te lezen, past precíes bij zijn onuitstaanbare personage. Maar het zijn de Mini's die met de film aan de haal gaan: eigenlijk betreft het een schaamteloze vorm van product placement, maar hell, die drie sympathieke karretjes over de Hollywood Walk of Fame en door de tunnels van de subway zien stuiven is een giller. Met sommige films is het zoals met sommige stripteaseuses: ze hebben niks om het lijf, maar ze zijn hun geld meer dan waard.
