Review: The Low Anthem op Pukkelpop 2010 (Marquee)

Het meest opmerkelijke optreden van de dag, met enige afstand, was afkomstig van vier harige lieden uit Rhode Island die eruit zagen alsof ze overleven op Franse wijn en kazen, en in het weekend nog het liefst een lierdichtavond bijwonen bij een knetterend kampvuurtje: The Low Anthem.

Het optreden

Wat er zo opmerkelijk was aan het optreden van The Low Anthem? Het was zacht. Zo zacht zelfs, dat op sommige momenten de gestaag voortdenderende beats van de boilerroom veel beter te horen waren dan wat er zich op het podium afspeelde. The Low Anthem had dan nog de pech dat hun geluidsman niet zijn beste dag had - althans: wij mogen hopen dat hij ooit betere dagen heeft - en de mix van de eerste vier nummers behoorlijk om zeep hielp. Maar kom, voor wie oren aan zijn hoofd had en ze spitste (en niet de hele tijd met luider stemme door alles heen stond te kwekken, zoals dat securitymens achter ons) was dit een mooi, breekbaar concert van vier ernstig getalenteerde multi-instrumentalisten - wij telden ondermeer een staande bas, een kerkorgel, een xylofoon en een zingende zaag - die wel weg weten met anderhalve eeuw country, americana en folk. Neen, knuffelen en huilen kwamen er niet van, zoals de vandaag weer bijzonder geïnspireerde Sam De Bruyn nochtans beloofd had, maar we waren wel danig onder de indruk en, komaan dan, ontroerd.

Hoogtepunt

Een schitterende evergreen uit de jaren dertig, die volgens TTT-pief Charlie Poel - de man heeft de jaren dertig nog aan den lijve meegemaakt - Cigarettes, Wuskey and Wild Wild Women' heet.

Quote

'I had enough money / To buy me a wife'. Vonden wij wel een geestige songregel.